Balderyk

Jest to zlatynizowane germańskie imię złożone, w którym człon pierwszy stanowi bald- 'odważny, dzielny', a drugi - częsty w antroponimii germańskiej -rik (- rihhi) 'władca, władza'.

W Polsce notowane od w. XIII w dokumentach mazowieckich i kujawskich w formach: Badrzych (Badricus, Badrichus), Badrzyk, Bałdrzyk (Baldricus). Nigdy jednak nie uzyskało większej popularności.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Baldericus, Balderichus, fr. Baudri, niem. Balderich, Baldo, Ballo, Belto.

Staropolską odmianę tego imienia stosunkowo często spotykamy w dokumentach doby piastowskiej (poczynając od XIII w.). Nie wydaje się jednak, żeby można stąd wnosić o zadomowionym u nas kulcie jakiegoś świętego, który nosił to właśnie imię. Jak to już zauważył A. Brückner, mamy tu raczej do czynienia z wpływami znad Mozy, zwłaszcza z Leodium, gdzie imię nosiło kilku wybitnych biskupów; może także z Utrechtu, gdzie w latach 918-976 rządził biskup Balderyk, budowniczy i dobroczyńca miasta, wychowawca Brunona z Kolonii i współpracownik cesarzy. W końcu, w latach 970-987 jakiś Balderyk był też biskupem w Spirze. Gdy zaś o kulcie mowa, za czczonych jako święci uchodzić mogą tylko:

Balderyk, wyznawca czczony w Autun i w Langres. Kiedy żył, nie wiemy. Przypuszczenia rozciągają się na okres od VI do VIII w. Późna Vita (BHL 897) utkana jest z zapożyczeń i plagiatów. Miał uświęcić skromny stan pastucha czy świniopasa. Bollandysta van de Goor konkludował: Acta fabulosa, cultus legitimus, aetas incerta. Świętego wspominano w dniu 15 października.

Balderyk, mnich z Montfaucon, znacznie lepiej uplasował się w historiografii, ale również mało wyraziście wyłania się z cieni przeszłości. Był rzekomo założycielem klasztoru w Reims, bratem św. Bowy. Żył w VI lub VII stuleciu. Wspominano go w dniu 16 października. Relacja o nim (Flodoard, BHL 898) powstała dopiero w w. IX.