Baldwin
Imię męskie pochodzenia germańskiego, z grupy imion wysławiających cnoty wojownika lub jego broń. W części pierwszej występuje temat wyrazu bald- 'śmiałość, odwaga', a w drugiej temat wyrazu wini (w drugiej części imion zazwyczaj w postaci win) - 'przyjaciel, miłośnik'. Imię Baldwin było jednym z rodowych imion hrabiów z Bouillon i hrabiów flandryjskich, stąd nosiło je kilku królów jerozolimskich, jako dziedziców Baldwina I, brata Gotfryda z Bouillon, ks. lotaryńskiego i pierwszego króla jerozolimskiego.
Na naszym terenie imię Baldwin pojawia się na przełomie XI i XII w.: nosi je biskup krakowski; później jeszcze kilkakrotnie spotykamy je w źródłach, w postaciach: Baldewin, Balwin, Beldwin. Do Polski przyszło ono zapewne z Flandrii, ale nie zostało szerzej rozpowszechnione. Rzadko spotyka się też formę żeńską Baldwina. W XVIII w. pojawiło się w Polsce nazwisko Baudouin. Wywodzi się ono z francuskiej postaci imienia Baldwin. Z rodziny tej pochodził znany ze swej charytatywnej działalności ks. Boduen (tak spolszczony) i wybitny językoznawca Jan Baudouin de Courtenay (1845-1929). Imię Baldwin, lub z francuska Baudouin, nosił współczesny król Belgów.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Balduinus, ang. Baldwin, fr. Baudouin, niem. Balduin, wł. Baldovino.
Święci i błogosławieni, którzy nosili to imię, nie są zbyt liczni. Spośród sześciu, których spotykamy, jeden tylko archidiakon z Laon, postać bliżej nie rozeznana, sięga VII w. (wspomnienie 8 stycznia); natomiast inni należą do pierwszego pokolenia cystersów i z nimi są najściślej związani. Wolno sądzić, iż poprzez nich także imię Baldwin, w dokumentach średniowiecznych stosunkowo częste, przedostało się na ziemie polskie.
Baldwin z Rieti. Był synem Bernarda X, hrabiego Marsi, a bratem Rajnalda, który był opatem na Monte Cassino, następnie zaś kardynałem. Wstąpiwszy do zakonu w Clairvaux, stał się ulubionym uczniem św. Bernarda, któremu przypadł do serca dzięki swemu wyrobieniu duchowemu. Dlatego Bernard posłał go na nową fundację, i tak Baldwin wcześnie został opatem nowego klasztoru cysterskiego San Pastore, niedaleko Rieti. Zachował się list zakonodawcy do swego duchowego ucznia. Baldwin zmarł w r. 1140 i pochowany został w katedrze w Rieti. Cystersi obchodzili jego pamiątkę w dniu 24 sierpnia; nowe martyrologium przesuwa ją natomiast na dzień 21. tego miesiąca. Istnieją jednakże jeszcze inne oznaczenia jego dies natalis (2 października lub 11 sierpnia).
Baldwin z Pizy. Był cystersem, uczniem św. Bernarda w Clairvaux. W r. 1130 Innocenty II mianował go kardynałem, a w siedem lat później powierzył mu metropolię pizańską. Oddał wiele usług zarówno swej diecezji, jak i Stolicy Rzymskiej. Zmarł 6 października 1145 r. Menologia cysterskie nazywały go zawsze błogosławionym.
Baldwin, arcybiskup Canterbury. Pochodził z hrabstwa Devon, stąd nazywano go nieraz Balduinus Devonius. Urodził się w rodzinie niezamożnej, ale biskup Baltazar z Exeter wcześnie rozpoznał jego uzdolnienia i zadbał o jego wykształcenie. Później mianował go swym archidiakonem. Baldwin zrezygnował jednak z godności i schronił się u cystersów w Ford. Tam też obrano go opatem. W r. 1180 powołano go na biskupstwo w Worcesterze, zaś cztery lata później na stolicę prymasowską w Canterbury. Lucjusz III przysłał mu wtedy paliusz i mianował swym legatem w Anglii. Zasiadając na tej sławnej stolicy, Baldwin okazał się niezłomnym obrońcą praw Kościoła, a równocześnie mężem wielkiej dobroci, graniczącej ze słabością. W r. 1189 przyjął znak krzyżowców i wystawiwszy oddział złożony z 500 żołnierzy, z królem Ryszardem wyruszył do Ziemi Świętej. Zmarł w październiku 1190 r. w Tyrze, przeznaczając wszystkie swe dobra na koszty wyprawy. Pozostawił ponadto bogatą spuściznę literacką, która częściowo znajduje się jeszcze w rękopisie.
Baldwin z Boucle. Najpierw był mnichem w benedyktyńskim klasztorze w Mont-Blandin (Flandria), potem w klasztorze w Levesham (Anglia), próbował nawet życia pustelniczego. Ściągnięty z powrotem do Flandrii, osiadł niedaleko Gandawy (około 30 km na płn. wschód), aby wieść tam dalej życie eremickie. Gdy jednak przybyli doń uczniowie, przekształciło się ono z wolna w życie cenobityczne, a potem - dzięki dotacjom hrabiego Flandrii Baldwina IX - w nowe opactwo. Baldwin z Boucle zmarł w r. 1205. W dziesięć lat później założone przezeń opactwo, które zaczęto nazywać Baudeloa (= Balduini laus), przeszło w ręce cystersów. Stąd też imię Baldwina jako błogosławionego dostało się do menologiów cysterskich, w których wspominany jest 25 września lub 16 października. Są to jednak terminy niczym nie uzasadnione. Z braku lepszych świadectw należałoby przyjąć datę 22 marca, którą zawierała księga zmarłych opactwa.