Balsam

To występujące w piśmiennictwie greckim imię ma najprawdopodobniej rodowód fenicki - wywodzi się od imienia fenickiego boga: Baal-Shamem 'pan nieba, mistrz nieba', którego greckim odpowiednikiem był Dzeus Olimpijski. Jest to więc imię teoforyczne. Zgrecyzowane (i zlatynizowane) zostało w wyniku skojarzenia z grecką nazwą maści bálsam-n, pochodzącą z semickiego bosem 'maść, balsam'.

Z Polski brak poświadczeń jego występowania. Wprawdzie z w. XIV (1383) mamy poświadczoną nazwę osobową Balsanth, Balzanth, ale trudno rozstrzygnąć, czy chodzi tu o nasze imię Balsam, czy raczej o mające francuski rodowód Balsan - bausent, baussant 'koń o białych nogach'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Balsamon, gr. Bálsam-n, wł. Balsamo.

W literaturze hagiograficznej pojawiają się pod tym imieniem dwie postacie. Jedną czczono jako błogosławionego, druga zaopatrywana była zawsze w tytuł świętego. Tę ostatnią krótko przedstawimy:

Balsam, opat z Cava. Gdy opat Piotr II umierał (1208), wyznaczył go na swego następcę. Mnisi jednogłośnie zatwierdzili ten wybór. W r. 1209 jeździł do Messyny, aby u Fryderyka II, króla Obojga Sycylii, uzyskać dla opactwa rozszerzenie niektórych przywilejów. W rok później był w podobnej misji u Innocentego III. Uzyskał potem potwierdzenia dla innych donacji. W samym sławnym opactwie życie tymczasem toczyło się spokojnie. Święty zmarł 24 listopada 1232 r.