Barbat(Us)

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen (Marcus Heratius Barbatus), w znaczeniu 'brodacz, brodaty'.

W dokumentach polskich pojawia się jako przydomek Henryka Brodatego w XIII w.: -(...) ducis antiqui Heinrici cognomine Barbati-. Kilkakrotnie wspomniany jest też Albert Barbatus vel Albert Broda.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Barbatus, gr. Barbátos.

Wśród kilku duchownych, którzy w dziejach kościelnych występują pod tym imieniem, jedynego tylko otoczył kult świadczony świętym. Był nim:

Barbat, biskup Benewentu. Pochodził z Cerrato. Na stolicę biskupią wstąpił w r. 663. W r. 665 uzyskał prawa metropolitalne. Razem ze św. Dioskorem, biskupem Kapui, uczestniczył w r. 680 w synodzie rzymskim. Wedle biografii (BHL 973), której najstarszy rękopis pochodzi z X w., wiele się natrudził około nawracania Longobardów, osiadłych w jego diecezji. Zmarł 19 lutego 682 r.