Bardo (Bardus)

Imię pochodzenia germańskiego, skrócona forma imienia Bardolf. Z kolei Bardolf / Bardulf to dwuczłonowe imię, złożone z elementów: bard- / bart -topór wojenny' i -wolf / -wulf -wilk'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Bardus, Bardo, ang. Bard, Bardo, Bardan, niem. Bardo.

Bardo z Oppershofen. Urodził się około r. 980 jako syn Adalberona i Krystyny. Wcześnie został we Fuldzie mnichem. Był potem przeorem u Św. Andrzeja, a następnie opatem w Werden nad Renem i w Hersfeld. W r. 1031 Konrad II powołał go na stolicę biskupią w Moguncji. W pięć lat później konsekrował nową katedrę. W październiku 1049 r. gościł u siebie papieża Leona IX oraz metropolitów cesarstwa, zgromadzonych na synodzie narodowym. Podjęto uchwały przeciw symonii i konkubinatowi księży. Leon IX mianował go wówczas swym legatem dla Niemiec. Był dobrym mówcą. Zmarł w Dornloh pod Paderborn 25 maja 1051 r. Wspomnienie obchodzono w dniu 10 czerwca.