Bawo

Imię pochodzenia germańskiego, etymologicznie, zwłaszcza w etymologii ludowej, wiązane z francuskim słowem bave 'ślina' lub bavard 'gadatliwy, gaduła, plotkarz'. Może to być spieszczenie na gruncie romańskim germańskiego imienia dwuczłonowego Baldwin - Baldo - Baudo - Bavo. Wtedy można by je rozumieć jako 'śmiały, dzielny, odważny'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Bavus, Bavo, ang., niem. Bavo, flam. Baaf, hiszp. Bavon.

Bawo, patron Gandawy. Znamy go z czterech późnych życiorysów, z których najwcześniejszy zredagowano zapewne w początkach IX w. Wszystkie nasycone zostały wątkami legendarnymi. Miał się zrazu nazywać Allowinem, a pochodzić z wysokiego rodu. Żonaty z córką merowińskiego wielmoży, wiódł ponoć życie swobodne, ale gdy owdowiał i nawrócił się, przylgnął do św. Amanda i pod jego kierunkiem już to zaprawiał się do życia mniszego, już też uczestniczył w wyprawach misyjnych. Został w końcu rekluzem przy klasztorze, który później nazwano jego imieniem. Pochowano go w klasztornym kościele, a więc w miejscu, gdzie obecnie wznosi się katedra, która także przejęła jego patronat. Zmarł około r. 650. W Martyrologium Rzymskim, do którego dostał się za sprawą Rabana Maura, widnieje pod dniem 1 października.