Beat

Imię to wywodzi się z języka łacińskiego. Było to pierwotnie cognomen, używane tak w formie męskiej Beatus, jak i żeńskiej Beata. W funkcji nazwy własnej występuje tu przymiotnik beatus, -a 'uszczęśliwiony, bogaty, wspaniały, szczęśliwy'. Jest to więc imię synonimiczne do imion Feliks i Fortunat (zob. pod tymi hasłami).

W Polsce jako imię męskie nie używane. Występuje natomiast w formie żeńskiej (zob. BEATA).

Odpowiedniki obcojęz.: łac., niem. Beatus.

Święci, którzy nosili to imię, występują w wykazach hagiograficznych sześciokrotnie. Tu jednak przedstawiamy tylko tego, który - jako jedyny - pojawia się w Martyrologium Rzymskim.

Beat, apostoł Szwajcarii. Za takiego uchodzi co najmniej od XVI stulecia, dokładniej - od chwili ukazania się jego Żywota (1511), sporządzonego przez franciszkanina Agricolę. Wedle tego samego opisu miał być z pochodzenia Bretonem, którego ochrzcił św. Barnaba, a po udzieleniu pełniejszego wykształcenia religijnego wyświęcił i na apostołowanie wśród Helwetów wyznaczył św. Piotr. Przybył potem Beat nad Jezioro Thuńskie (Thuner See) i osiadł w grocie, z której wypędził smoka. Tam też umarł mając ponad sto lat. W rzeczywistości legenda ta o tyle odpowiada ustalonym faktom, że w okolicy odnaleziono ślady dość wczesnego kultu. Sądzą niektórzy, że kult ten odnosi się do jakiegoś iroszkockiego mnicha, który działał tam w VI w. Przypuszczają inni, że chodzi raczej o Beata z Vendôme (Francja), którego kult przedostał się do Szwajcarii. Za tymi ostatnimi przypuszczeniami przemawia studium porównawcze przeprowadzone przez bollandystów nad życiorysami (Hensenius, Moretus), przy czym należy zauważyć, że Vita Beata z Vendôme datuje się z IX w. i też nie dostarcza wiadomości, które by pozwoliły na ustalenie dokładniejszych danych. Wzmianki w martyrologiach wskazują na w. VI lub na epokę niewiele wcześniejszą. Martyrologium Rzymskie głosi chwałę Beata pod dniem 9 maja.