Beatrycze
Imię znane już w czasach cesarstwa rzymskiego w postaci Beator - dla mężczyzny, i Beatrix - dla kobiety. Jego interpretacja jest trudna. Jedni opowiadają się za tym, że jest to użyte w charakterze imienia własnego tzw. nomen agentis od czasownika beare 'uszczęśliwiać', a więc coś w rodzaju 'uszczęśliwiacz' (ale appellativum takiego brak), inni widzą tu przejaw ludowej wymowy rzeczownika viator i viatrix 'podróżnik, podróżniczka', znanego z różnych zapisów też jako imię własne Viator i Viatrix. Jest również możliwe, że imiona Beator i Beatrix zostały utworzone od razu od przymiotnika beatus 'szczęśliwy', bez pośrednictwa imienia pospolitego.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Beatrix, ang. Beatrice, Beatrix, Bea, Beatle, Beattlie, fr. Béatrice, hiszp. Beatriz, ros. Beatisa, wł. Beatrice.
Święte, a zwłaszcza błogosławione tego imienia wzmiankowane są w wykazach hagiograficznych dość licznie, przynajmniej piętnaście razy. Tutaj w zwięzłym przeglądzie ukażemy siedem sylwetek:
Beatrycze, męczennica rzymska. Śmierć za wiarę poniosła chyba za czasów Dioklecjana, prawdopodobnie około r. 303. W legendarnej Passio, ale także w bardzo starodawnych pomnikach kultu, potwierdzonych częściowo przez archeologię, występuje ona razem ze swymi braćmi: Symplicjuszem i Faustynem, których poprzedziła w męczeństwie. Razem też z nimi dostała się do martyrologiów. W niektórych redakcjach widnieje pod dniem 29 lipca jako Viatrix.
Beatrycze d'Este, wdowa. Była córką Aldobrandina, margrabiego d'Este. W r. 1234 została trzecią żoną Andrzeja II, króla Węgier. Wkrótce jednak (1235) owdowiała i wówczas usunęła się w cień, oddając się bez reszty wychowaniu syna, Stefana Pogrobowca, oraz bogobojności. Potomność określiła ją jako matronę wielkiego serca: grandis animi. Wedle menologium benedyktyńskiego kult jej zatwierdzono w XVII w. Pamiątkę winno się obchodzić 11 lub 23 lipca.
Beatrycze I d'Este. Pochodziła z tej samej co poprzednia arystokratycznej rodziny. Urodziła się około r. 1200. Jako młoda dziewczyna uszła z domu na wieść o planowanym dla niej zamążpójściu. Schroniła się wówczas w klasztorze benedyktynek w Salaroli. Nieco później założyła sama nowy klasztor na górze Gemola, gdzie pobożnie jako skromna mniszka zmarła w r. 1226. Kult jej potwierdzony został w r. 1763. Padwa i Modena obchodzą jej pamiątkę 10 maja, Ferrara natomiast 17 lutego.
Beatrycze II d'Este. Bratanica poprzedniej, urodziła się około r. 1230. Poszła podobną drogą. Gdy owdowiała, odrzuciła propozycję drugiego małżeństwa i schroniła się w założonym przez siebie klasztorze benedyktyńskim w Ferrarze. Zmarła w r. 1262. Kult jej zaaprobował w r. 1774 Klemsns XIV. Modena i Ferrara czczą ją 18 stycznia, benedyktynki natomiast 28 lutego.
Beatrycze z Nazaretu. Urodziła się około r. 1200 w Tirlemont. W siódmym roku życia ojciec oddał ją na wychowanie beginkom w Léau, następnie zaś powierzył cysterskom. W siedemnastym roku życia przywdziała u nich habit. W r. 1236 wraz z ojcem założyła nowy klasztor w Lierre (niedaleko Antwerpii) pod wezwaniem Matki Boskiej z Nazaretu. Znana jest przede wszystkim jako autorka wczesnej autobiografii, wybitnego świadectwa ówczesnej duchowości i mistycznych uniesień. Sama autobiorafia, której rozdziały tworzyły całe traktaty duchowne i która napisana była po staroflamandzku, zaginęła, ale część jej zachowała się w łacińskim przekładzie biografa Beatrycze i znana jest pod tytułem Quinque prudentes virgines. Beatrycze jest w niej m.in. prekursorką kultu Najśw. Serca Jezusowego. Zmarła 29 sierpnia 1268 r.
Beatrycze z Ornacieu. Urodziła się około r. 1260 na zamku Ornacieu w Delfinacie (dziś departament Is-re, Francja). W trzynastym roku życia wstąpiła do kartuzji w Parmenie. W r. 1301 wysłana została dla założenia klasztoru w Eymeu, niedaleko Walencji, i tam, walcząc bezskutecznie z niedostatkiem, zmarła z wycieńczenia 25 listopada 1303 lub 1309 r. Pozostała po niej biografia napisana współcześnie przez Małgorzatę d'Oingt. Kult zaaprobował Pius IX (1869). Wspomnienie obchodzono 13 lutego, ale nowe Martyrologium Rzymskie przewiduje dla niej właściwy termin: 25 listopada.
Beatrycze Silva Meneses. Urodziła się w r. 1424 w Ceucie (na afrykańskiej stronie Cieśniny Gibraltarskiej) jako córka tamtejszego gubernatora. Była zrazu damą dworu Izabeli Kastylijskiej. Kiedy jednak stała się ofiarą zazdrości królowej, usunęła się najpierw do cystersek w Toledo, a następnie założyła zakon pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia, zwany potocznie koncepcjonistkami. Zaaprobował je w r. 1489 Innocenty VIII. W rok później, dnia 16 sierpnia, założycielka zmarła. Kult jej potwierdził w r. 1926 Pius XI. Kanonizacji dokonał w r. 1966 Paweł VI.