Bega

Jest to imię żeńskie pochodzenia celtyckiego (irlandzkiego), które wywodzi się od słowa pospolitego bec, beag 'mały, niski'.

W Polsce jako imię nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Begga, Beggha, ang., niem. Begga, fr. Begue, Begge, Begghe.

W repertoriach odnajdujemy trzy święte tego imienia. Jeżeli jednak w nowoczesnych językach określamy je takim właśnie brzmieniem, lojalnie należy zaznaczyć, że w każdym wypadku kształtowało się ono inaczej i wywodziło z innych źródłosłowów. Tu tylko o dwóch, bardziej znanych i bardziej rozsławionych:

Bega z Hackness. Była zakonnicą w tym założonym przez św. Hildę ze Streaneshalch klasztorze. Beda odnotował, że doznała wizji, pośród której poznała, że Hilda odchodzi ze świata. W Brewiarzu z Aberdeen nazwano ją ksienią (klasztoru). Inne późne pisma, które jej poświęcono (BHL 1080-1082), nie zasługują na wiarę. Nie należy też, jak chcieli niektórzy, utożsamiać jej z pierwszą zakonnicą w Nortumbrii, nazywaną Heiu; ani też z nieco tajemniczą postacią z irlandzkich sag, znaną jako Bega z Coupland (Cumberland). Nasza Bega miałaby rozstać się z życiem w r. 681. Jej wspomnienie przypada 6 lub 10 października.

Bega z Andenne. Była córką Pepina z Landen i św. Itty, a młodszą siostrą św. Gertrudy z Nivelles. Poślubiła Ansegiza, który był synem św. Arnulfa z Metzu i który został dworzaninem Sigeberta III oraz Childeryka II. Zginął on, zamordowany przez jakiegoś Gundowina, który sam potem zginął z rąk Pepina II z Heristalu, syna zamordowanego. Sama Bega długo żyła na zamku w Ch-vremont pod Li-ge. Potem obrała stan zakonny i jako mniszka przebywała w ufundowanym przez się klasztorze w Andenne pod Namur. Zmarła około r. 691. Od XI w. widniała w martyrologiach. W Martyrologium Rzymskim znajduje się pod dniem 17 grudnia.