Bellinus

Jest to imię pochodzenia łacińskiego, wtórne cognomen od pierwotnego Bellus. Może być spieszczeniem lub cognomen wskazującym na przynależność do Bellusa. Bellinus zatem to 'piękniś' lub 'należący do Bellusa, syn Bellusa'.

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Bellinus, wł. Bellino.

Bellinus, biskup Padwy. Urodził się w znanej tam rodzinie Bertaldich. Gdy w r. 1107 mianowano go kanonikiem, był już kapłanem. W trzy lata później wrócił do miasta Piotr Cizarella, tamtejszy zdeponowany biskup, a wtedy Bellinus wraz z biskupem Sinibaldim udać się musiał na wygnanie. Do Padwy powrócił w r. 1115. Razem ze Sinibaldim wziął udział w obradach soboru lateraneńskiego. Po śmierci biskupa obrano go jego następcą (1125). W grudniu roku następnego rozpoczął wizytowanie diecezji. Przykładał się zarazem do odzyskania dóbr kościelnych, zdewastowanych i złupionych w czasie wojny. Równocześnie łagodził spory, które na tym tle wybuchały pomiędzy rozmaitymi korporacjami kościelnymi. Za jego to sprawą w r. 1141 uniknięto wojny pomiędzy Padwą a Vicenzą. W przywracaniu dyscypliny kościelnej sam był energiczny. Naraziło go to na nienawiść wielu. W r. 1147 padł ofiarą takiej właśnie nienawiści, przy czym jego zabójcą był Tomasz Capodivacco, którego skazał na zwrot dziesięcin należnych biskupstwu. Bellinusa kanonizować miał Eugeniusz III. Wspomnienie obchodzono 26 listopada.