Berengariusz

Zlatynizowana forma imienia germańskiego, złożonego z elementów: ber- / bern- 'niedźwiedź' oraz -ger / -gar 'oszczep, włócznia'. Na gruncie germańskim funkcjonuje też żeńskie imię Berengaria.

Z Polski brak poświadczeń.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Berengarius, Berengerus, fr. Bérenger, niem. Berengar, wł. Berengario.

Pośród licznych wybitnych mężów średniowiecznego Kościoła, którzy - obok królów Italii - nosili to imię, tylko czterech doczekało się czci właściwej świętym. Nie należą do najlepiej znanych, ukazywanych na podstawie źródeł. Kilka słów poświęcimy dlatego tylko jednemu, który w takiej perspektywie uchodzić może za przykład:

Berengariusz z Saint-Papoul. Istnieje średniowieczna Vita tego świętego (BHL 1181), ale, po pierwsze, pełna jest wzniosłej retoryki, nie zaś szczegółowych wiadomości o nim; po wtóre, jest późna, czternastowieczna, podczas gdy święty zmarł prawdopodobnie 26 maja 1093 r. Oparta jest zapewne na brewiarzowych lekcjach z małego opactwa, położonego na terenie dawnej diecezji tuluskiej. Nic ponadto o nim powiedzieć nie potrafimy.