Beuno

Imię pochodzenia celtyckiego (walijskiego), odpowiadające znaczeniowo irlandzkiemu Beoan 'wesołek', lub walijska postać łacińskiego imienia Benignus 'szczęśliwy'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Beuno, Beunus, Benignus, ang. Beuno.

Beuno. W tradycjach ludowych, ale także w pradawnych inskrypcjach północnej Walii znajdujemy wiele śladów wczesnego kultu tego świętego. Miał być synem jakiegoś Bugi, a krewnym świętego Kadoka. Wychowywany przez św. Tangwena, został mnichem, potem założycielem dwóch opactw. Jedno z nich powstać miało w r. 616, ale datę tę uważa się za wysoce problematyczną. Przypisywano mu ponadto autorstwo księgi zatytułowanej Tiboeth Beuno. Zmarł w r. 642 lub 660. Wspomnienie obchodzono 25 kwietnia. Jego Żywot, sporządzony po walijsku, zachował się w rękopisie z r. 1346.