Bona

Jest to imię żeńskie pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, w którego funkcji został użyty przymiotnik bona 'dobra'. W imieniu tym można się też dopatrywać związku z mitologicznym imieniem Bona Dea, które nosiła bogini urodzaju, płodności, zdrowia i opiekunka kobiet. Jej kult był związany z kultem Faunusa. Miała ona swoje sanktuarium u stóp Awentynu, gdzie co roku kobiety i dziewczęta świętowały misteria 'Dobrej Bogini'.

W Polsce znamy to imię jako należące do Bony Sforzy (1494-1557), żony Zygmunta I Starego, królowej Polski. Nigdy jednak, poza nieśmiałymi próbami w pocz. XIX w., nie nadawano go polskim dziewczynkom.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Bona, ang., niem., wł. Bona, fr. Bonne.

Spośród czterech postaci, wymienionych w repertoriach hagiograficznych, ale mało znanych, wybieramy tu jedną, której kult, jak się zdaje, zatoczył nieco szersze kręgi:

Bona z Pizy. Pochodziła z możnej rodziny, która wydała patriarchę Jerozolimy oraz mistrzów templariuszy i szpitalników. Sama została kanoniczką reguły św. Augustyna. Pielgrzymowała do Jerozolimy oraz do Św. Jakuba w Compostelli. W rodzinnym mieście wybudowała kościół dla uczczenia tego apostoła. Zmarła 29 stycznia 1207 r. Zawsze uważano ją za świętą, ale o formalne potwierdzenie kultu starań nie czyniono.