Bonet (Bonitus)

Jest to francuska forma łacińskiego imienia Bonitus. Genetycznie Bonitus lub Bonittus to cognomen określające 'człowieka dobrotliwego, o dobrym sercu' (por. pol. chodząca dobroć). W inskrypcjach występuje w formach: Bonitus, Bonittus, a czasem też Domittus. Pod względem gramatycznym Bonittus jest zdrobnieniem od przymiotnika bonus (Bon + ittus). W Rzymie było też w użyciu cognomen Bonitas występujące w różnych rodach.

W Polsce nie notowane ani w formie Bonet, ani Bonitus. Jest tylko poświadczone ze średniowiecza zdrobnienie Bonetko, które można by wiązać z postacią Bonet.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Bonitus, Bononitus, fr. Bonet.

Bonet (Bonitus). Znamy go z biografii wiarygodnej (BHL 1418), sporządzonej wkrótce po śmierci, opartej na relacjach współczesnych. Święty urodził się około r. 623 w Owernii, a był synem Teodata i Syagrii. W gramatyce, retoryce i prawie rzymskim kształcił się w kraju rodzinnym. Był potem dworzaninem u Sygeberta III (634-656), a następnie referendarzem i strażnikiem pieczęci. Gdy rządy objął Pepin z Heristalu, mianowano go prefektem w Marsylii. Na życzenie Awita II, biskupa z Clermont, jego brata, miał być jego następcą na stolicy biskupiej. Sukcesji tej nie sprawował długo. Sposób jej objęcia, mało zgodny z obowiązującymi kanonami, nie przestawał go niepokoić. W końcu zasięgnął rady pustelnika Tillona i abdykował usuwając się do opactwa w Manglieu. Przedsięwziął następnie pielgrzymkę do Rzymu. Była to zarazem swoista misja pokoju, bo w drodze pojednał kilka osobistości i wykupywał niewolników. Z Rzymu wrócił do Lyonu. Tam to po czterech latach zmarł, prawdopodobnie na początku r. 706. Wspomnienie obchodzono w dniu 12 stycznia.