Bonfiliusz

To imię sztuczne, jak to sugeruje jego postać pierwotna Bonusfilius (dosł. - 'dobry syn'), i zapewne było najpierw indywidualnym przydomkiem lub przezwiskiem jakiegoś benedyktyna (dobry syn, oczywiście, św. Benedykta). W wiekach VII-X często na Zachodzie spotykamy się z tego rodzaju dziwnymi imionami, zwłaszcza w kręgu osób duchownych i zakonnych. Bonusfilius, zmieniony następnie na Bonisfilius, zyskał na Zachodzie pewne rozpowszechnienie.

W Polsce tego imienia nie spotykamy, poza jednym duchownym w XV w. (Marek Bonfilius). Forma spolszczona Bonfiliusz ma swoje wzory w przyswojonych z łaciny imionach zakończonych na -ius, które często w języku polskim przyjmowały zakończenie -iusz, np. Wergiliusz, Owidiusz za łac. Vergilius, Ovidius. Możliwa też byłaby po polsku postać Bonfili (jak Wergili, Aureli), gdyby przyswojenie imienia nastąpiło we wczesnym średniowieczu.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Bonfilius.

Święci, występujący w pismach hagiograficznych pod tym imieniem, nie są liczni. Poza jedenastowiecznym opatem benedyktyńskim, a zarazem biskupem z Foligno, znany jest przede wszystkim współzałożyciel zakonu serwitów (zob. Aleksy -Falconieri-). Źródła zachowały jego imię pod postacią Bonusfilius. W późniejszych czasach urobiono z tego formę Bonfilius, a ponadto - podobnie jak innym pierwszym serwitom - dodano mu nazwisko Monaldi. O jego wcześniejszym życiu nic prawie nie wiemy. W nowej społeczności zakonnej zajmował ponoć stanowisko ważne: był jej pierwszym przełożonym. Wedle mało wiarygodnych późniejszych przekazów, po uzyskaniu aprobaty papieskiej dla zakonu miał z tej godności zrezygnować. Nie jest też historycznie udokumentowane, że zmarł 1 stycznia 1262 r. Po aprobowaniu kultu w r. 1725 pod tą właśnie datą Bonfiliusz wszedł do Martyrologium Rzymskiego. Dziś czci się go razem z innymi założycielami serwitów 12 lutego.