Bran

Jest to imię pochodzenia celtyckiego. Wywodzi się od walijskiego słowa bran 'wrona, gawron, kruk'.

W Polsce imię nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Bran, ang. Bran.

Martyrologia irlandzkie wymieniają kilku świętych tego imienia. Nie wydaje się jednak, aby w tych mało jasnych zapisach mowa była o postaciach odrębnych. Nastąpiło zapewne zjawisko, które w dziejach kultu nie jest czymś odosobnionym i które specjaliści nazywają podwojeniem lub pomnożeniem postaci. Rozległość kultu i proces spowijania ich w elementy z lokalnych legend temu zjawisku najwyraźniej sprzyjały. Zresztą o tych irlandzkich świętych wiemy mało. Ukażemy to na przykładzie dwóch postaci, ujętych w jednej nocie.

Bran Becc. Wspomniane martyrologia wymieniają go pod dniem 18 maja, a lokalizują w Cloenad (Clane, Kildare). Istniało tam opactwo, którego powstanie sięgało co najmniej VII stulecia. Uczeni identyfikują go z tym, którego wspomina dodatek do Vita Columbae (BHL 1888), a także z tym, który widnieje w Księdze z Leinster. Nic więcej o nim nie wiemy. Natomiast święty tego samego imienia, czczony w Walii, spowity jest nimbem utworzonym, jak się zdaje, z miejscowej legendy o herosie Branie Fendigaicie (Bendigeidfran) - błogosławionym Branie. Miał być pierwszym walijskim chrześcijaninem, nawet tym, który z Rzymu przyniósł do ojczyzny światło wiary. Mamy tu prawdopodobnie do czynienia z chrystianizacją wczesnego mitu. Czy dokonała się ta chrystianizacja pod wpływem rozszerzającego się kultu poprzedniego Brana- Nikt jednoznacznie na to pytanie nie odpowiada.