Brynolf

Jest to imię dwuczłonowe pochodzenia germańskiego, złożone z elementów brun- / brün- 'brązowy, brunatny; niedźwiedź' i -wolf / -wulf (po spółgłosce: -olf / -ulf) 'wilk'. Pierwszy człon może się też wiązać etymologicznie ze słowem brünne 'pancerz, zbroja'. W literaturze hagiograficznej z tym imieniem miesza się też imię Byrnwold / Beornwald.

W Polsce imię nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Brynolfus, ang. Byrnwold, Beornwald, niem. Brunolf, Brünolf.

Brynolf Algotsson, biskup Skary. Urodził się około r. 1250, a wykształcenie zdobywał w Paryżu. Gdy powrócił do Szwecji, mianowano go kanonikiem w Skarze. Przewodniczył potem kapitule w Linköpingu. Na stolicę biskupią obrano go w r. 1278. W dziesięć lat później zmuszony został do opuszczenia diecezji na skutek sporu z królem Magnusem Ladulasem (1275-1290). Powrócił w roku następnym. Zmarł 6 lutego 1317. Pozostawił po sobie kilka rymowanych oficjów. O kanonizację do soboru w Konstancji zwrócił się król Eryk Pomorski (1416), ale ojcowie soborowi zażądali dodatkowej dokumentacji ze Szwecji. Dopiero w rok później Marcin V zaaprobował kult Brynolfa.