Budok

Jest to imię pochodzenia celtyckiego (bretońskiego) o znaczeniu 'zwycięski'. W piśmiennictwie francuskim i angielskim występują inne formy tego imienia, takie jak: Beuzec, Bieuzy, Budeaux, Buzet, Buzy, Buoc, Budock. Można by je też traktować jako imię spieszczone pochodzenia germańskiego, od imienia Bodo - Bodeck, Buddek, Buddok.

W Polsce imię nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Budocus, ang. Budoc, Buoc, Budock, fr. Budoc, Beuzec, Bieuzy, Budeaux, Buzet, Buzy.

W repertoriach specjalistycznych odnajdujemy trzech świętych, oznaczanych takim imieniem. Jeden z nich zaświadczony jest w pomnikach kultu, ale nic właściwie o nim nie wiemy; nasuwa się ponadto wątpliwość, czy wspomniane wzmianki nie dotyczą innych świętych tego lub podobnego imienia. Drugi, biskup Vannes, także nie rysuje się dostatecznie wyraziście. W tej sytuacji prezentujemy tu wyłącznie jednego:

Budok, biskup z Dol. Wedle fantastycznej opowieści, odtworzonej w Kronice z Saint-Brieuc, matka wydała go na świat w chwili, gdy oskarżona o cudzołóstwo, zamknięta została w beczce i wrzucona do morza. Fale wyrzuciły beczkę na brzeg Irlandii, w pobliżu opactwa, którego przełożony udzielił rozbitkom pomocy. Wychowany w klasztorze, Budok miał potem zostać arcybiskupem kraju, ale kiedy wierni burzyli się przeciw niemu, nie mogąc znieść jego surowych wymagań, otrzymał od anioła polecenie udania się na emigrację. Po wielu perypetiach dotarł w końcu do Dol. Tyle opowiadanie, uznawane przez niektórych za arcydzieło bretońskiej -Złotej Legendy-. Natomiast badacze bretońskiej przeszłości przypuszczają, że postać z legendy jest identyczna z Gweneolem, który do Armoryki dotarł z Brytanii i który na wysepce Lawret założył społeczność mniszą. Czczono tego Budoka w Kornwalii i Irlandii. Nawet w Oxfordzie istniała kaplica pod jego wezwaniem. Wskazywano także na kilka miejsc, które chlubiły się posiadaniem jego relikwii. Wspomnienie obchodzono 29 listopada.