Celeryn

Jest to cognomen rzymskie, z gramatycznego punktu widzenia patronimicum utworzone od innego cognomen: Celer 'szybki, pilny'. Celerinus zatem to 'pochodzący od Celera, syn Celera'. Może to być także spieszczenie (przez zdrobnienie) imienia Celer.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Celerinus, ang., niem. Celerin, wł. Celerino.

Celeryn, lektor. Wywodził się z rodziny męczenników. Śmierć za wiarę ponieśli: jego babka, Celeryna, stryjowie i wujowie. Gdy w r. 250 ukazał się dekret proskrypcyjny Decjusza, przebywał w Rzymie. Wtrącony do więzienia, znosić tam musiał długie katusze. Potem stawiono go przed samym cesarzem i wtedy okazał taką stanowczość, że zaimponował prześladowcy. Wypowiadał się następnie w sprawie tych, których określano jako lapsi: zlękli się prześladowań, ale potem chcieli wrócić na łono Kościoła. Znalazło to swe odbicie w korespondencji św. Cypriana. Przy tej okazji wielki biskup daje świadectwo odwadze i cnotom Celeryna. Cyprian wyznaczył go na lektora i miał zamiar udzielić mu święceń. Nie wiemy, czy ten zamiar zdołał urzeczywistnić, ale spotykamy jeszcze Celeryna w roli posłańca, przekazującego papieżowi Korneliuszowi list Cypriana. Na tym ślad odważnego chrześcijanina z Kartaginy ginie. Nie wiemy też, na podstawie jakich danych wpisano go do wczesnych martyrologiów. Florus połączył jego imię z imieniem babki, stąd w Martyrologium Rzymskim widnieje pod dniem 3 lutego.