Cheron

Jest to zlatynizowana (a właściwie zgrecyzowana) forma imienia celtyckiego Caraunus / Ceran / Cheron / Ciaran. Etymologicznie wiąże się ze słowem caraim 'kocham'. Utożsamione ono zostało z greckim Ch-rón - Chair-n 'pozdrawiany'.

W Polsce imię nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Caraunus, Ceraunus, Cheron, fr. Cérain, Céran, Chéron.

Co najmniej czterech świętych pojawia się w literaturze hagiograficznej pod tym imieniem. Jak wielu innych, tak i oni należą do grup męczenników, znanych ledwo z imienia; widzieć by ich trzeba w epoce, która nie mogła pozostawić po sobie wielu świadectw pisanych. Większego rozgłosu, przynajmniej na Zachodzie, nabrał jeden, którego tu przedstawiamy:

Cheron (Caraunus, Ceraunus) z Chartres. Wedle legendarnej Vita (BHL 1565), sporządzonej nie prędzej jak w IX w., miał być rzymskim patrycjuszem, który rozdał dobra ubogim i przyjął święcenia diakonatu. Przybył potem poprzez Marsylię do Galii i skierował się na północ. Zamordowali go złoczyńcy pod Chartres. Nad grobem Cherona wybudowano kościół (VI w.-), a następnie ufundowano opactwo (IX w.). Wprowadzono go też do martyrologiów pod dniem 28 maja, a we wspaniałej katedrze uczczono pięknym witrażem (XIII w.). Badacze sądzą, że sam święty żył w V w. lub później. Zwracają także uwagę na to, że w tej epoce śmierć niewinnego często uważana była za męczeństwo.