Cherubin

Imię pochodzenia hebrajskiego: cherub (lm. cherubîm), oznaczające anioła wyższego rzędu, a wyrażające 'pełnię mocy'. Przedstawiany jest jako istota skrzydlata o ludzkiej głowie i zwierzęcym ciele. Jest uważany za strażnika miejsc świętych i sługę Boga. W Biblii wspominany jest w Księdze Rodzaju (3, 24) i Ezechiela (1, 5; 9, 3). Cherubinem nazywa się czasem młodzieńca o urodzie świeżej i delikatnej, a cherubinkiem - pucołowate dziecko ze skrzydełkami (w sztuce baroku) oraz każde ładne, czarujące dziecko.

W Polsce imię bardzo rzadkie. Częstsze jest jedynie w zakonach, szczególnie franciszkańskich, podobnie jak Serafin.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Cherubinus, Cherub, ros. Cheruwim.

W rocznikach kościelnych pojawia się kilku błogosławionych o tym imieniu. Miejsca użyczymy przynajmniej jednemu, ale jego sylwetkę poprzedzimy zwięzłą informacją o aniołach oznaczanych w Biblii jako Cherubini. Od nich inni wzięli swe imię.

Cherubini. Na kartach Biblii pojawiają się jako asystujący Bogu, ci którym powierzył misję objawiania Jego obecności i potęgi. Wchodzą w poczet niezliczonych nadprzyrodzonych istot, stojących pomiędzy Bogiem a światem. Są -synami Bożymi-, którzy tworzą całe -wojsko niebieskie- i przebywają na dworze Jahwe (Iz 6, 1 n.; 1 Krl 22, 19-23; Hi 1, 6 n. itd.). Razem z serafinami znajdują się przy samym Bogu, ale będąc posłańcami spełniają zarazem rolę łączników pomiędzy niebem a ziemią. W biblijnych wizjach ukazują się ciągle jako uskrzydlone postacie, które przybierają rozmaite kształty, na przykład bardzo zróżnicowany wygląd w sławnej wizji Ezechiela (1, 4-14; por. 9, 3). Wyobrażenia asyro-babilońskie przedstawiają ich pod postaciami uskrzydlonych hybryd o charakterze mniej lub więcej antropomorficznym. Miejsce Święte Świętych w świątyni jerozolimskiej posiadało dwie ogromne postacie cherubów, przyodzianych w złoto. Miały otaczać tron Jahwe (por. 1 Krl 6, 23-28; 2 Krn 3, 10-13; 1 Krl 8, 10-30 itd.) oraz arkę przymierza. Obrazowały tym samym wyrażenie: -Który zasiadasz na cherubach- (2 Krl 19, 15). Są podnóżkiem Boga (2 Sm 22, 11; Ez 9, 3; 11, 22 itd). Z czasem stają się liczniejsze, zapełniają sanktuarium i są jego stróżami. Natomiast w późniejszych tekstach judaistycznych znajdują się już tylko w niebie, zawsze blisko tronu Bożego. Nowy Testament nie jest w tym ujęciu bardziej konkretny czy bardziej precyzyjny. Apokalipsa nawiązuje wyraźnie do Ezechiela oraz do wyobrażeń judaistycznych. W rozumieniu pierwszych wieków chrześcijaństwa są nadal istotami niebieskimi, służącymi niewyrażalnemu Bogu. Są po prostu aniołami. Istotę określają ich funkcje i przymioty. Potem, już w VI stuleciu, myśl chrześcijańska dochodzi do sformułowania bezwzględnej duchowości ich istot. Teolodzy wnioskują, że niebieskie duchy tworzą hierarchię, przy czym, opierając się na obfitości tekstów biblijnych, uważają zawsze, że cherubini wespół ze serafinami tworzą grupę najdostojniejszą: tych, którzy wpatrują się w Boga.

Cherubin z Avigliany (Piemont). Urodził się około r. 1451 w możnej rodzinie Testa. Wcześnie wstąpił do zgromadzenia eremitów reguły św. Augustyna. Wcześnie też zauważono u niego oznaki dojrzałej świętości. Zmarł bardzo młodo, 17 września 1479 r. Otoczyła go spontaniczna cześć wiernych, zgromadzenie zaś uznało go za swój magnus splendor. Kult w r. 1865 zaaprobował Pius IX.