Dagmara

Żeńska forma imienia Dagmar, będącego imieniem dynastycznym u plemion frankońskich; jest pochodzenia celtyckiego 'wielki przez dobroć' lub germańskiego 'mąż jasny jak dzień'. Trudno jednoznacznie rozstrzygnąć o genezie imienia, ponieważ oba człony dag- (daga) i -m-r / -m-r były w użyciu w obu przenikających się wzajemnie systemach antroponimicznych. Ponadto element -mar jest w językach germańskich pożyczką celtycką. Warto tu dodać, że czasem imię Dagmara traktuje się jako żeński odpowiednik DAGOBERTA. Dzieje się tak dlatego, że jeden z książąt frankońskich (Austrazji) używał obu imion: Dagobert = Dagomar / Dagmar. Brak w piśmiennictwie poświadczeń na żeńską formę imienia Dagobert.

W Polsce znane dopiero w czasach nowszych. Niekiedy utożsamiane bywa z nordyckim Dagny 'nowy dzień, jutrzenka'. W ostatnich latach cieszy się u nas znaczną popularnością.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Dagmara, Dagmar, Dagomara.