Deikola

To imię wywodzi się ze źródła celtyckiego, ale jego etymologia jest niejasna. Deikola jest jego zanglicyzowaną formą. W piśmiennictwie spotykamy też inne formy tego imienia, takie jak: Dicull, Dichuil, Dichull, Dikul, Diucholl, Dichullus, Dicholla. W literaturze hagiograficznej latynizowano je i identyfikowano z łac. Dei + cola 'czciciel(ka) Boga'.

W Polsce nie było używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Deicola, ang. Deicola, Dicull, Dichull, Dikul, Diucholl, Dichullus, Dicholla, Deicolus, Desli.

W taki łaciński kształt przybrano imię wielu irlandzkich świętych, bo jego pierwotne celtyckie formy wydawały się dla mieszkańców kontynentu zbyt osobliwe. Kilku z nich wymieniały stare irlandzkie martyrologia: Donegala, z Tallaght itp. Ale trudno tych świętych zidentyfikować i pomieścić w kadrach chronologii. Prezentujemy więc tylko jednego, który dla historycznego ujęcia bardziej jest dostępny:

Deikola z Lure. Miał być bratem św. Gawła i towarzyszem św. Kolumbana. Gdy ten ostatni opuścił Luxeuil, Deikola pozostał w Galii, i w Wogezach założył nowe opactwo. Tak chciał Żywot, skomponowany w trzy stulecia po opisywanych wydarzeniach. Sądzą dlatego niektórzy, że po usunięciu Kolumbana z Luxeuil, Deikola był zbyt stary, aby mu towarzyszyć. Pozostał dlatego w Galii i w Lure osiadł jako pustelnik. W miejscu jego eremu powstało później opactwo Lutra (Lure), które uważało go za swego fundatora. Wspomnienie świętego obchodzono 18 stycznia.