Delfin

To imię pochodzenia francuskiego, od tytułu najstarszego syna króla Francji od 1349 do 1830. Delfin był wyobrażeniem herbowym, a od 1150 r. przydomkiem Dolnej Burgundii, nazywanej odtąd Delfinatem. W herbie tej krainy były trzy pływające delfiny. Humbert II (1313-1359), ostatni bezpotomny władca Delfinatu, odstąpił w 1349 r. swój kraj królowi Francji (Karolowi Valois), pod warunkiem, że odtąd następcy tronu będą mieć tytuł delfina.

W Polsce jako imię męskie nie używane, choć znane w związku z następcami tronu francuskiego. Używane było natomiast żeńskie imię Delfina, szczególnie w okresie romantyzmu.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Delphinus, fr. Dauphin, wł. Delfino.

Delfin, biskup Bordeaux. Jest drugim na tej stolicy, dobrze historycznie poświadczonym. W r. 380 uczestniczył w synodzie w Saragossie, zwołanym dla rozprawienia się z pryscylianizmem. Samemu zaś Pryscylianowi, gdy w drodze do Rzymu chciał się zatrzymać w Bordeaux, zabronił głoszenia swych nauk. Potem (385) gościł biskupów zebranych na synodzie, który znamy z relacji Prospera i Sulpicjusza Sewera, ale którego akta nie dochowały się. Instancjusz, zwolennik pryscylianizmu, został wówczas usunięty, ale odmówił podporządkowania się biskupom i apelował do cesarza. W diecezji Delfin dokonał dużo, bo od r. 400 inskrypcje i inne zabytki noszą ślady intensywnej chrystianizacji. Sam był w stałym kontakcie ze św. Ambrożym, a w nawróceniu Paulina z Noli odegrał rolę pierwszorzędną. Zachowało się pięć listów tego ostatniego do Delfina, natomiast nie posiadamy niczego, co by wyszło spod pióra naszego świętego. Zmarł między r. 401 a 403. Do martyrologiów wpisano go późno pod dniem 24 grudnia.

Najważniejsze w Com. mart. rom. 599. Inne dość obszernie w DHGE 14 (1960), 185-187. Nowsze w LM 3 (1984), 685.