Delfina

Jest to żeńska forma imienia DELFIN.

Delfina jest bohaterką romansu pani Germaine de Staël, pt. Delphine (1802).

W Polsce imię to pojawiło się pod wpływem francuskim. Nosiła je Delfina Potocka, przyjaciółka naszych romantyków (Słowackiego, Krasińskiego, Chopina). W r. 1827 ukazała się powieść Jaraczewskiej, pt. Zofia i Emilia, w której występuje również osoba o imieniu Delfina.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Delphina, fr. Delphine, Dauphine, wł. Delfina.

Święte (a raczej błogosławione), które nosiły to imię, w wykazach hagiograficznych pojawiają się zaledwie dwa razy. Są to tercjarki wspominane w martyrologiach franciszkańskich. Postacią bardziej znaną jest

Delfina de Signe, żona św. Elzeara. Urodziła się około r. 1282 w Puy-Michel (w Alpach francuskich). Około piętnastego roku życia wydano ją za mąż za Elzeara de Sabran, który, jak ona, wywodził się ze szlachty prowansalskiej. Zrazu sprzeciwiła się temu małżeństwu, potem przystając na nie skłoniła męża do wyrzeczenia się pożycia i trwania w czystości. Po śmierci teścia udała się wraz z Elzearem do królestwa neapolitańskiego, gdzie mąż odziedziczył hrabstwo Ariano (1309), a następnie piastował różne godności i zasłynął jako wspaniały jeździec i rycerz. W r. 1323 udali się do Paryża, dokąd król Robert wysłał Elzeara jako swego posła. Tam w dniu 27 września hrabia zmarł, poleciwszy przedtem, by pochowano go w habicie franciszkańskim. Delfina przeżyła go o dwadzieścia siedem lat. Czas ten wypełniła uczynkami miłosierdzia, żyjąc zarazem w skrajnym ubóstwie i wyrzeczeniu. Jej żebraczy strój sprawiał, iż pospólstwo częstowało ją niejednokrotnie przezwiskiem -szalona beginka-. Wróciwszy z Neapolu do Prowansji, zmarła w r. 1360 w Apt i tam pochowano ją obok męża. Elzeara wkrótce kanonizował jego chrześniak Urban V (1369). Delfina honoru tego nie dostąpiła, zapewne z uwagi na trudności, jakie nasunęła jej zażyłość ze sprzyjającą beginkom i franciszkańskim -spirituales- - wdową po Robercie neapolitańskim. Niemniej lud czcił ją na równi z mężem, a martyrologium franciszkańskie wspomina Delfinę jako błogosławioną w dniu 9 grudnia.