Deodat

Jest to imię pochodzenia łacińskiego, oznaczające 'ofiarowany Bogu'. W Polsce znane, ale rzadko używane. W dokumentach poświadczony jest Deodatus Gregorii (= syn Grzegorza) de Wilna w r. 1420.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Deodatus, ang. Deodatus, fr. Dié, Déodat, Dieudonné, hiszp., wł. Deodato.

W rocznikach kościelnych odnaleźć można czterech mężów tego imienia, którzy otoczeni zostali czcią jako święci. Tu wystarczy przedstawić jednego, bodaj najbardziej pośród nich znanego:

Deodat, założyciel Saint-Dié. Miał być najpierw biskupem Nevers, nie widnieje jednak na liście tamtejszej hierarchii. Dla umiłowania samotności zrezygnował z godności i schronił się w ustroniu w Wogezach. Przebywał po kolei w Romont, Heiligenforst, Ebersmünster. Dzięki donacjom Childeryka II wybudował następnie kaplicę w pobliżu Ammerschwir. Nowe donacje pozwoliły mu w końcu na założenie klasztoru, w którym osadził gromadzących się wokół niego uczniów. Wedle mało pewnych relacji w klasztorze kierowano się regułą św. Kolumbana, nieco złagodzoną instytucjami benedyktyńskimi. Przed śmiercią rządy nad społecznością powierzył św. Hildulfowi. Zmarł 19 czerwca 679 r. Klasztor, a potem osada, która wokół klasztoru powstała, przejęła swą nazwę od jego imienia.