Digna

To imię pochodzenia łacińskiego, pierwotne cognomen żeńskie, analogiczne do męskiego Dignus 'godny, przyzwoity, przystojny'. Digna zatem to 'godna'.

W Polsce jako imię chrzestne nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Digna.

W martyrologiach spotykamy trzy lub nawet cztery święte tego imienia. Niektóre ledwo znane są z krótkich zapisów. Najsławniejszą była zapewne rzekoma męczennica rzymska, wspominana razem z Meritą (Emeritą) pod dniem 22 września. Opowiadała o niej Passio (BHL 2160), sporządzona przez jakiegoś kapłana Benedykta, ale jest to utwór tyleż legendarny, co i pełen zapożyczeń z Passio Afrae (BHL 108). Krytyka historyczna żadnej wiarygodności jej nie przypisuje. Przypuszcza się natomiast, że kult zainicjowano na skutek błędnego odczytania na cmentarzu Comodillae napisu nagrobnego: digna w znaczeniu przydawki przy innym imieniu... Przedstawimy tu jedynie drugą z bardziej znanych:

Digna, męczennica z Kordoby. Była jeszcze młodziutką mniszką, gdy męczeństwa doznali kapłan Anastazy oraz mnich Feliks. Udała się wówczas do muzułmańskiego sędziego i wyrzucała mu okrucieństwo, jakiego dopuścił się wobec ludzi, których jedyną zbrodnią było wyznanie Trójcy Świętej. Uwięziono ją wtedy, a potem skazano na ścięcie. Martwe ciało wystawiono na widok publiczny. Stało się to w r. 852 lub następnym. Wspomnienie, późno wprowadzone do Martyrologium Rzymskiego, obchodzono w dniu 14 czerwca.