Dio

Imię to pochodzi z języka greckiego, od imienia boga Dzeusa (Dios). Dio / Dius / Divus to po prostu 'boski, ubóstwiony'. Imię to możemy też traktować jako hipocoristicum imion: Desiderio i Abadio.

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Dius, Divus, wł. Dio.

W martyrologiach i innych zapisach hagiograficznych spotykamy pod tym imieniem cztery postacie. Ich imiona wymieniają się tam z bliskobrzmiącymi: Divo, Didio, Dius, nawet Abadio. Tu ograniczymy się do przedstawienia tego, który wśród nich wydaje się najsławniejszy:

Dio (Dius), ihumen. Był najpierw mnichem w Antiochii. Około r. 390 założył w Konstantynopolu klasztor, przy czym teren na budowę otrzymał od Teodozjusza Wielkiego. Biskup Attyk mianował go ihumenem i wyświęcił na kapłana. Do klasztoru promieniowaniem swej cnoty pociągnął wielu. Dzięki temu stał się ów klasztor jednym z najznakomitszych ośrodków zakonnych w stolicy. Dokładnej chronologii życia świętego nie znamy. Grecy czcili go 19 lipca. Nazywali go przy tym taumaturgiem.