Dodo

Jest to imię germańskie, wschodniofryzyjska i dolnoniemiecka forma spieszczenia dwuczłonowych imion germańskich z pierwszym elementem Died- / Deod-. W późnym średniowieczu mogło być mieszane ze skróceniami greckiego imienia Theód-ros.

W dokumentach polskich notowane od w. XIII (1216, 1219). Nosił je np. -abbas in Belbug- (z Pomorza). Nie możemy stwierdzić, czy był Polakiem (Słowianinem).

Odpowiedniki obcojęz.: łac., niem., ang., fr. Dodo, Dodon.

Posiadamy dwóch świętych względnie błogosławionych tego imienia. Tu przedstawimy tego, którego kult ukoronowany został przez potomnych pierwszym, bardziej dostojnym określeniem:

Dodo z Wallers. Pochodził z Vaux, pod Lille (północna Francja). Przez jakiś czas był uczniem św. Ursmara, opata w Lobbes. On też wysłał go na przełożonego do opactwa w Wallers (w pobliżu Avesnes). Po upływie pewnego czasu Dodo usunął się stamtąd, aby cieszyć się samotnością. Osiadł wówczas w Moustier-en- -Fagne. Tam też zmarł około połowy VIII stulecia. Wspominano go nie w dniu 1 października, w którym zmarł, ale 18. lub 20. tego miesiąca.