Domicjan

Jest to imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen od cognomen lub gentilicium Domitius. Domitianus to 'należący do Domitiusa, wyzwoleniec Domitiusa, adoptowany przez Domitiusa'. Podstawę cognomen stanowi wyraz pospolity domitus, -us 'oswojenie, poskromienie'. Zatem imię Domicjan możemy rozumieć jako 'oswojony, łagodny, poskromiony' lub 'ten, który poskramia, oswaja'.

Z historii znamy cesarza Titusa Flaviusa Domitiana (51-96), syna Wespazjana i brata Tytusa. Prześladował chrześcijan i żydów. Za życia domagał się kultu boskiego. W 96 r. został zamordowany, a Senat zarządził tzw. damnatio memoriae, czyli wymazanie z pamięci tego strasznego władcy.

W Polsce znamy to imię tylko z historii starożytnej.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Domitianus, fr. Domitien.

Repertoria hagiograficzne wyliczają około dziesięciu świętych tego imienia. Niektórzy z nich to postacie mało znane lub ledwo wymienione pośród innych, w grupach licznych męczenników. Tutaj uwzględnimy tylko jednego, jakby przedstawiciela pozostałych, lepiej rozpoznanych:

Domicjan, biskup Tongeren-Maastricht. Miał pochodzić z Galii. Na liście biskupów diecezji figuruje jako dwudziesty, miejsce to jednak nie jest potwierdzone przez inne źródła. Uczestniczył w synodach w Clermont (535) oraz w Orleanie (549). Rezydował w Maastricht, ale chyba nie on przeniósł tam stolicę biskupstwa. Prawdopodobnie przyczynił się do wzrostu kultu św. Serwacego. Zmarł około r. 560. Pochowano go podobno w Huy, gdzie lubił przebywać. Wspomnienie obchodzono w dniu 7 maja.

Zob BHL 2251-2256. Inne (źródła i literaturę) dobrze wskazuje DHGE 14 (1960), 629. - Ikonografia w LCI 6 (1974), 80 n.