Dulcelina (Doncelina)

Jest to imię pochodzenia łacińskiego, z gramatycznego punktu widzenia zdrobnienie żeńskiego cognomen Dulcis 'słodka'. Dulcilla i następnie Dulcillina / Dulcellina / Dulcelina to 'słodziutka'. Znamy dobrze to imię w postaci hiszpańskiej: Dulcynea z Toboso z -Don Kichota- Cervantesa.

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Dulcis, Dulcilina, Dulcinilla, Dulcinela, ang. Dulce, Dulcie, Dulcinea, fr. Douceline, ros. Dulcineja, wł. Dolce, Dolcina.

Dulcelina (Doncelina). Urodziła się około r. 1214 w Digne (Hautes-Alpes). Po śmierci matki przeniosła się z ojcem do Hy-res, gdy tymczasem jej brat, bł. Hugo z Digne, przywdział habit franciszkański. Za jego poradą założyła następnie pierwszy dom beginek. Były to bogobojne niewiasty, często wdowy, które nie tworzyły zgromadzenia zakonnego, ale pragnęły realizować ideały św. Franciszka. Na ręce swej przełożonej składały ślub czystości oraz zobowiązywały się do posłuszeństwa w czasie przebywania w ośrodku (béguinage), ale zachowywały swą własność i nie były zobowiązane do odmawiania modlitw brewiarzowych. Około r. 1250 Dulcelina przeniosła się do Marsylii i tam założyła drugi dom beginek. Przeżyła w nim dwadzieścia ostatnich lat swego życia. W kościele Franciszkanów doznawała wówczas licznych ekstaz. Zmarła w czasie ostatniej, 1 września 1274 r. Bez zwłoki otoczono ją czcią świadczoną świętym. Dość wcześnie też napisano po prowansalsku jej życiorys. Mimo to ośrodek, który założyła, przestał istnieć w r. 1414.