Dunstan

Jest to imię pochodzenia germańskiego (anglo-saskiego). Należy do wielkiej grupy dwuczłonowych imion złożonych, z elementami: d-n- 'wzniesienie' oraz -stan 'kamień'.

W Polsce nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Dunstanus, ang. Dunstan.

Dunstan, arcybiskup Canterbury. Urodził się około r. 909 w Baltonsborough, w hrabstwie Somerset. Wcześnie oddano go na naukę do opactwa w Glastonbury. Tam też przyjął tonsurę. W r. 925 znalazł się na dworze swego wuja Athelma, arcybiskupa Canterbury. Odtąd z siedmioma kolejnymi królami będzie w bliskich kontaktach. Przez jakiś czas zamyślał o ożenku, ale po poważnej chorobie i pod wpływem swego krewnego Aedfleaha, biskupa Winchesteru, złożył ślub wstąpienia do stanu zakonnego. Wyświęcony na kapłana, wrócił do Glastonbury. Uprawiał tam m.in. malarstwo, muzykę, kaligrafię i złotnictwo. W r. 931 król Edmund wezwał go na dwór, ale niebawem popadł w niełaskę i wrócił do klasztoru. Został opatem. Odnowił wówczas życie zakonne, wprowadzając na powrót regułę benedyktyńską. Za rządów Edrada (946-955) znaczenie jego znów raptownie wzrosło. Po wyniesieniu Edwuga skłoniono go jednak do upomnienia króla, a to sprowadziło na niego nową niełaskę. Zmuszony był nawet udać się na wygnanie do Flandrii. W Gandawie zapoznał się wówczas z dziełem odnowy zakonnej. Nie pozostał tam długo. W r. 957 Edgar wezwał go do objęcia stolicy biskupiej w Worcesterze. W dwa lata później otrzymał biskupstwo w Londynie, a następnie metropolię w Canterbury. Rządził nią energicznie, zwalczając nadużycia i rozbudowując organizację kościelną. Równocześnie współpracował z Ethelwoldem i Oswaldem w odnawianiu życia zakonnego, które m.in. zaszczepiano przy samych katedrach biskupich. W klasztorach - a z przyjaciółmi założył ich około trzydziestu - krzewiło się teraz życie kulturalne i czynne były skryptoria. W r. 970 synod w Winchesterze zredagował wspólny statut zakonny, Regularis Concordia. Na ten też czas przypada intensyfikacja akcji misyjnej w Skandynawii oraz ożywienie działalności literackiej klasztorów. Trudno w szczegółach wyważyć wpływ, jaki sam Dunstan wywierał na politykę kościelną króla, koronowanego wedle rytu obmyślanego przez biskupa. Po śmierci króla był jeszcze czynny, ale wiek coraz bardziej ograniczał jego wpływy. Wiele się wówczas modlił i wiele jeszcze wygłaszał kazań. Na dwa dni przed śmiercią, w dzień Wniebowstąpienia, wygłosił trzy. Zgasł 19 maja 988 r., będąc niemal osiemdziesięcioletnim starcem. Bez zwłoki otoczono go czcią. Złotnicy, jubilerzy i ślusarze uznali go za swego patrona.