Edburga

Jest to żeńskie imię pochodzenia germańskiego (staroangielskie), złożone z elementów: ed- (- ead) 'posiadłość dziedziczna' i -burg 'ochrona, opieka'. Edburga to 'opiekunka posiadłości'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Edburga, Eadburga, ang. Edburge, niem. Edburga, Edburg.

W martyrologiach i innych kalendarzach liturgicznych odnaleźć można sześć świętych tego imienia. Wszystkie reprezentują życie monastyczne, które w średniowieczu bujnie krzewiło się w Anglii. Tu przedstawimy tę, która wśród wspomnianych postaci zażywała czci może największej.

Edburga, córka Edwarda I. Miała podobno trzy lata, kiedy to ojciec, król Mercji i Wessexu, ofiarował jej cenne zabawki oraz kielich i ewangeliarz. Bez wahania wybrała te ostatnie. Interpretowano później to wydarzenie jako zapowiedź jej przyszłej świętości. Edburgę przyjęto do ufundowanego przez jej babkę klasztoru w Winchesterze. Budowała tam wszystkich pokorą i łagodnością. Urzędu ksieni, jak potem chcieli niektórzy, nie piastowała. Zmarła około r. 960. Pisał o niej przede wszystkim Wilhelm z Malmesbury, autor Gesta Regum Anglorum. Wspomnienie Edburgi obchodzono 15 czerwca.