Emanuel

Jest to imię biblijne z grupy imion teoforycznych, pochodzące z hebrajskiego Im-anu- -el 'Bóg z nami'. Taką etymologię podaje nam Biblia w Księdze Izajasza. Imię to nosili władcy Trebizondy, Bizancjum, a w czasach nowszych także królowie Sardynii i Włoch z dynastii sabaudzkiej, np. Wiktor Emanuel I (1759- -1824), który zjednoczył Piemont, Sardynię, Sabaudię, Genuę, oraz Wiktor Emanuel II (1820-1878), twórca zjednoczonego państwa włoskiego. We Włoszech imię to występuje też w formie skróconej Manuel (Manuele, Manolo).

Imię Emanuel, podobnie jak inne imiona biblijne, dość często występuje w krajach protestanckich. Na ziemiach polskich pojawia się rzadko na terenach byłego zaboru pruskiego.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Emmanuel, ang., fr., hiszp. Emanuel, niem. Emanuel, wł. Emanuele, Manuele, Manolo.

Święci i błogosławieni, którzy pod tym imieniem widnieją w wykazach hagiograficznych, nie są liczni. Zanim przedstawimy tu dwóch, reprezentujących czasy nowsze, kilka słów wypada powiedzieć o funkcjonowaniu tego imienia w czasach biblijnych:

Emanuel w Biblii. Imię to ma tam swą szczególną wagę, poniekąd także swą historię. Jak zaznaczono powyżej, pojawiło się u Izajasza, który tłumacząc je (8, 8), zapowiada ocalenie i pomoc Bożą. W ten sposób naświetla wcześniejszą zapowiedź (7, 14): o pannie, która pocznie i porodzi syna. Prorok wypowiedział ją wobec sceptycyzmu Achaza, króla, którego chciano usunąć i zastąpić przedstawicielem innej dynastii. Dopiero co wrócił z Tafet, gdzie złożył ofiarę z własnego syna, a oto zapowiadają mu poczęcie i rychłe narodziny innego, znak przetrwania rodu Dawida. Prorok akcentuje przy tym rolę matki, a ponieważ w teologii jahwistycznej odrzucano właściwe niektórym religiom pojęcie poczęcia przez Boga na modłę ludzką, jego słowa przygotowują umysły na objawienie dziewiczego poczęcia Mesjasza. Dokona się ono w -domu Dawida-. Tego wszystkiego nie tłumaczą adekwatnie wydarzenia współczesne Achazowi, to znaczy urodziny Ezechiasza, jego syna, bo prorok wieści równocześnie większe nieszczęścia, nadciągające z Asyrii, oraz nadchodzącą po nich szczęśliwość. W tym świetle syn Achaza staje się znakiem innego Emmanuela, dziedzica Dawida. Mateusz (1, 22 n.) miał prawo nawiązać do takiej zapowiedzi.

Emanuel Ruiz, męczennik damasceński. W r. 1856 sułtan Abdul Megid wydał dekret przyznający chrześcijanom te same prawa cywilne, które posiadali muzułmanie. Wzburzyło to szerokie warstwy muzułmańskie. W Syrii w r. 1860 wybuchło powstanie. Druzowie napadli najpierw na chrześcijan Libanu, a w przeddzień muzułmańskiego ramadanu zajęli Damaszek. Konsulowie państw europejskich oraz zamożni chrześcijanie postarali się wówczas o glejt protekcyjny, wielu innych schroniło się natomiast u przebywającego wówczas w Damaszku algierskiego emira Abd-el-Kadera. Franciszkanie z miejscowego klasztoru nie zastosowali tych ostrożności. W dniu 7 lipca zaczęły się masakry. Klasztor napadnięto i zburzono w dwa dni później. W nocy z 9 na 10 zamordowano tam ojców i braci, z nimi zaś trzech bogobojnych maronitów. Na czele tej męczeńskiej grupy stał Emanuel Ruiz. Urodził się w r. 1803 w Rinosie, był więc Hiszpanem, podobnie jak większość spośród jego siedmiu podwładnych. W r. 1825 wstąpił do zakonu. Od r. 1831 przebywał na terenie Kustodii Ziemi Świętej trudniąc się rozmaitymi posługami misjonarskimi. Sprawował też funkcje przełożeńskie: był najpierw gwardianem w Ramleh, potem objął rządy w Damaszku. Na tym ostatnim stanowisku zajmował się duszpasterstwem pośród katolików obrządku łacińskiego. W czasie napadu udzielił najpierw współbraciom absolucji, potem udał się do kościółka, by spożyć i przed znieważeniem uchronić Najśw. Sakrament. Zaskoczony przed wielkim ołtarzem, na próżno wzywany był przez napastników do zaparcia się wiary. Tam też zginął jako pierwszy z grupy. Beatyfikował ich w r. 1926 Pius XI.

Emanuel Domingo y Sol. Urodził się 1 kwietnia 1836 r. w Tortosie, w Hiszpanii. W r. 1860 wyświęcony został na kapłana. Stopnie akademickie zdobył w Walencji. Potem gorliwie pracował nad urabianiem młodego kleru. W r. 1883 zorganizował kongregację dla celów duszpasterstwa diecezjalnego, a w r. 1892 założył w Rzymie kolegium dla kształcenia młodych hiszpańskich kandydatów do stanu kapłańskiego. Ze szczególną gorliwością szerzył kult Najśw. Serca Jezusowego. Zmarł 25 stycznia 1909 r. w rodzinnym mieście. Beatyfikował go w r. 1987 Jan Paweł II.