Emmo

Imię pochodzenia germańskiego wywodzące się ze skrócenia imion dwuczłonowych z pierwszym elementem Emm- - Erm- lub Heim- (por. Emmeram, Emeryk itp.).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Emmus, Emmo, niem. Emmo.

W wykazach hagiograficznych odnaleźć można trzech świętych albo raczej błogosławionych tego imienia. Dwóch z nich historycznie słabo jest rozpoznanych. Trzeci to

Emmo, norbertanin niderlandzki. Urodził się około r. 1175 w okolicach Groningen. Pierwsze nauki pobierał u benedyktynów w Holwierde, potem studiował w Oksfordzie, Paryżu i Orleanie. Po powrocie nauczał w Westeremden. Około r. 1206 przyjął święcenia kapłańskie. Duszpasterzowanie, któremu się potem oddawał, zbliżyło go do życia zakonnego. Razem z kuzynem tego samego imienia co on osiadł następnie w Romerswerf. Przyjęli tam sposób życia norbertanów. W r. 1213 osiedlili się w Witterwierum, przy czym oficjalna nazwa założonego przez nich klasztoru brzmiała Floridus Hortus (Bloemhof). W r. 1225 Emmo został oficjalnie opatem tego klasztoru i objął zwierzchnictwo nad norbertankami w Nijeklooster (Campus Rosarum, Rozenkamp). Kontynuował tam gromadzenie biblioteki, dla której sam wiele skopiował. Do przepisywania rękopisów zachęcał też innych. Co stało się z tą kolekcją w r. 1561, gdy opactwo przeszło w posiadanie nowego biskupstwa, nie wiemy. Na szczęście ostała się Kronika, tym cenniejsza, że w niektórych partiach jest jedynym źródłem do poznania dziejów północnej Holandii. Wiele spraw opisywała bardzo szczegółowo. Zajmowała się też wyprawami krzyżowymi. Sam autor zmarł 13 grudnia 1237 r. w Rozenkamp. W zakonie nadawano mu tytuł beatus, ale kult nigdy się nie rozprzestrzenił.