Enimia

Imię pochodzenia łacińskiego, zbudowane na wzór starych cognominów. U jego podstawy leży wyraz pospolity aenum 'kocioł spiżowy'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Enimia, Aenimia.

Enimia z Burle. Co o niej wiemy, pochodzi z pomników późnej, dwunastowiecznej hagiografii albo - mówiąc ściślej - z pomników hagiologicznej homiletyki. Miała być córką Chlodwiga, a siostrą Dagoberta (sic!). Żeby nie wyjść za mąż, uprosiła sobie trąd, a potem u źródła, ad fontem Burleum, z trądu się uleczyła. Gdy jednak wracał, zrozumiała, że powinna na stałe pozostać u tego źródła. Założyła więc opactwo, a biskup z Mende ustanowił ją ksienią. Wszystko to nie zgadza się ani z chronologią, ani z innymi danymi znanymi skądinąd. Mimo to święta cieszyła się sporą popularnością i to aż po czasy rewolucji. Wzywano ją zwłaszcza w schorzeniach skóry. Pamiątkę obchodzono 6 października.