Enodiusz

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen utworzone za pomocą sufiksu -ius (który wskazuje na przynależność, pochodzenie) od podstawy Enodus, Ennodus 'bez przeszkód'. Enodius, Ennodius to 'pochodzący od Enodusa, Ennodusa'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Enodius, Ennodius, ros. Ennodij, wł. Enodio.

Enodiusz, biskup Pawii. Urodził się w r. 473 lub następnym, prawdopodobnie w Arles. Wychowywała go w północnej Italii ciotka. Potem miał się żenić w jakiejś chrześcijańskiej rodzinie, gdy nagle odmienił zamiary. Około r. 494 biskup Epifaniusz wyświęcił go na diakona. Przebywał następnie w Mediolanie. Przy boku biskupa Wawrzyńca spełniał tam kościelne funkcje i oddawał się studiom retoryki. W r. 513 został biskupem Pawii. Jako taki dwa razy (515 i 517) jeździł z ramienia papieża Hormizdasa do Konstantynopola, aby położyć kres schizmie akacjańskiej. Misji tej sukcesem nie ukoronował. Zmarł w Pawii w r. 521. Pozostawił po sobie sporą spuściznę literacką: listy, mowy, dwie księgi poematów, utwory hagiograficzne poświęcone Epifaniuszowi z Pawii (BHL 2570) i Antoniemu z Leryny (BHL 584), panegiryk na cześć Teodoryka oraz kilka pism o charakterze historycznym. W Eucharisticon de vita sua dał zarys autobiografii, ale potem - żeby już więcej nie opisywać spraw świeckich - złamał pióro. W rzeczy samej był w swej twórczości raczej retorem niźli pisarzem chrześcijańskim. W Martyrologium Rzymskim widnieje pod dniem 17 lipca.