Erembert

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z elementów: ermin- / irmin- 'wielki' oraz -berth 'jasny, wspaniały'. Z dawnych czasów w Polsce nie znane.

Odpowiedniki obcojęz. łac. Erembertus, ang., niem. Ehrembertus, Ehrembert, fr. Ehrembert, Erembert.

W pomnikach średniowiecznej hagiografii znaleźć można dwóch świętych, występujących pod tym imieniem. Jeden, opat z Kremsmünster, mało jest znany, otoczony nikłymi oznakami kultu. Drugim natomiast jest:

Erembert, biskup Tuluzy (-). Urodził się na początku VI w. w Saint-Germain-en-Laye. Do zakonu wstąpił we Fontenelle. Było przedmiotem dyskusji, czy i gdzie został potem biskupem. Przypuszczali niektórzy, że był nim tylko na użytek opactwa, albo że był jednym z tych episcopi vagantes, którzy wybierali się na ewangelizowanie odległych krain. Bardziej do przekonania przemawia hipoteza E. Delaruelle'a, który sądzi, że mianowany z inicjatywy Chlotara III i Batyldy dla Tuluzy, Erembert napotkał tam opozycję i wrócił do Neustrii. Podjął wtedy na powrót życie zakonne, ale już do Fontenelle nie wrócił. Osiadł w Viliolicors (Saint-Germain-en-Laye). Tam umarł około r. 671. Wspominano go 14 maja lub 30 kwietnia (translacja).