Febadiusz

Jest to imię łacińskie, genetycznie cognomen utworzone na bazie greckiego imienia Phoebus (epitet Apollona) 'świetlisty, promienisty, czysty' za pomocą sufiksu -dius pełniącego funkcję patronimiczną. Febadiusz to 'należący do Phoebusa, syn Phoebusa'.

W Polsce jako imię nie używane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Febadius, Phebadius, Phoebadius, gr. Phoibídios, wł. Febadio.

Febadiusz z Agen, biskup. Na widowni dziejowej pojawił się w połowie IV stulecia, w chwili, gdy kryzys wywołany wystąpieniem Ariusza dochodził do swych szczytów. On to pod nieobecność Hilarego z Poitiers, skazanego na wygnanie, występował w imieniu episkopatu Galii, reagując na tzw. drugą formułę z Sirmium. Opublikował wówczas pismo Contra Arianos. W r. 359 uczestniczył w synodzie w Rimini i wtedy to dał się zwieść zabiegom Walensa z Mursy, podpisując formułę pojednawczą. Uczestniczył też może w synodzie paryskim (360). W każdym razie wspomniane powyżej pismo, które wówczas krążyło w Galii, świadczyło najwyraźniej o jego postawie. W r. 374 przewodniczył synodowi w Walencji nad Rodanem. W sześć lat później widzimy go w Saragossie, dokąd zwołano synod dla potępienia pryscylianizmu. Tam to spotkał się m.in. ze św. Delfinem z Bordeaux, z którym wiązała go przyjaźń. Żył jeszcze w r. 392, gdy Hieronim pisał o nim 108 rozdzialik dziełka De viris illustribus. Daty śmierci nie znamy. Poważali go Sulpicjusz Sewer, Ambroży, Hieronim i inni, a lud bez wahania uznał go świętym. Wspomnienie obchodzono 25 kwietnia.

Liber contra Arianos wydano w łacińskiej serii CC, t. 64 (1985). O jego zawartości dobrze DThC 12 (1933), 1369-1374. Inne w Catholicisme 11 (1986), 139-141, a także w DHGE 16 (1967), 785-790. - W języku polskim SWP 154.