Febronia

Imię to wywodzi się z języka łacińskiego, od imienia boga Febrosa (łac. Februus), którego Rzymianie czcili jako Plutona. Febronea byłaby pierwotnie 'osobą poświęconą bogu Febrosowi'. W Rzymie było w użyciu imię żeńskie Febronia, jak i męskie Febronius oraz pochodne od niego Febronianus.

W Polsce notowane w formach: Febronija, Febrocha, Feberka.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Febronia, ang., niem. Febronia, ros. Fewronija, ukr. Chawronia.

W dokładnych repertoriach hagiograficznych odnajdujemy wprawdzie dwie święte tego imienia, istnieje jednak duże prawdopodobieństwo, że Febronia czczona w Patti jest identyczna z tą, o której tu powiemy kilka słów:

Febronia z Nisibis (Mezopotamia). Była rzekomo młodą mniszką, gdy wybuchło prześladowanie Dioklecjańskie. Odmówiła wówczas ucieczki i doprowadzona została do trybunału. Wydano ją tam na tortury, potem ścięto. Tak głosiła późna Passio, którą zredagowano po syryjsku pod koniec V lub na początku VI stulecia. Jest to -budujący romans, pozbawiony wartości historycznej-, napisany może w ogniu walk między monofizytami i nestorianami. Późne też były oznaki kultu męczennicy. Pojawia się on dopiero w drugiej połowie VI w. Rychło nabrał jednak rozgłosu i rozprzestrzenił się nie tylko po krajach podległych władzy Bizancjum, ale także na Zachodzie. W średniowieczu była Febronia jedną z najpopularniejszych świętych. Wspominano ją w dniu 25 czerwca.