Filaret

Imię pochodzenia greckiego, utworzone na podstawie wyrazu pospolitego philarétos 'kochający cnotę'. W Polsce jako imię nie używane. Częste jednak jako imię zakonne u mnichów Kościoła Wschodniego.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Philaretus, gr. Philarétos, ros. Fiłaret, wł. Filarete.

W dziejach chrześcijaństwa bizantyńskiego oraz italo-greckiego pojawia się trzech świętych tego imienia. Tu przedstawimy jednego, u Greków chyba najbardziej z tych trzech popularnego:

Filaret Jałmużnik. Miał być bogatym właścicielem ziemskim w Amnia, w Paflagonii. Urodził się około r. 702. Ożeniony z Teozobą, był ojcem trojga dzieci: syna Jana oraz córek Hipacji i Ewancji. Zasłynął przede wszystkim z ogromnej wielkoduszności i miłosierdzia. Na rzecz ubogich i potrzebujących rozdał tedy poważną część swej majętności. Potem na skutek inwazji arabskich stracił wiele. Był jak biblijny Hiob. Jak Hiob, znosić też musiał wyrzuty małżonki, wypominającej mu rozrzutność. Mimo to nadal pamiętał o biednych i w miarę możności świadczył im dobro. Jego trudna sytuacja odmieniła się, gdy w r. 788 wezwano go na dwór cesarski. W listopadzie tego roku Konstantyn VI poślubił Marię, jego wnuczkę, pierwszą córkę Hipacji. Święty, który teraz cieszył się poważaniem w sferach dworskich, znów intensywnie działać mógł na rzecz biednych. Zmarł w r. 792. Pochowano go w klasztorze Krisis. Jego Vita sporządził mnich Nicetas, wnuk świętego. Opublikowano ją krytycznie w r. 1932. Natomiast wspomnienie obchodzono w dniu 1 grudnia.