Findan

To imię pochodzenia celtyckiego (irlandzkiego), synonimiczne do Finan / Finnan, a zawierające w sobie imię boga celtyckiego Vindosa. Element staroirlandzki find- znaczy 'biały, jasny'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang. Findanus, fr. Findan, Fintan.

Źródła irlandzkie wymieniają około siedemnastu świętych o imieniu Findan lub Fintan. Czy są to zawsze postacie odrębne, stwierdzić trudno. Niektóre wspomnienia mieszają się lub zachodzą na siebie. W ten gąszcz niejasnych wzmianek wchodzić nie będziemy. Poprzestaniemy na prezentacji świętego Irlandczyka, który stał się przedmiotem zainteresowia hagiografów i historyków szwajcarskich.

Findan z Rheinau. Należał do jakiegoś możnego rodu irlandzkiego. W walkach z sąsiadami stracił ojca i brata. Gdy odbywał się bankiet z okazji zawarcia pokoju, przeciwnicy podstępnie wydali go wikingom. Wieźli go do Skandynawii, ale zaatakowała ich flotylla innych wikingów. Wtedy go rozkuto. W czasie postoju na Orkadach zdołał uciec, ale znalazł się na bezludnej wysepce. Ślubował wówczas Bogu, że nie powróci do ojczyzny i odbędzie pielgrzymkę do Rzymu. Wpław dotarł do zamieszkanej części Szkocji. U jakiegoś biskupa, wykształconego w Irlandii, przebywał przez dwa lata. Potem, wierny obietnicom, przez Galię i Lombardię pomaszerował ku stolicy chrześcijaństwa. Stamtąd udał się na północ i zatrzymał się w południowych Niemczech. W r. 851 został mnichem w Rheinau, na wysepce Renu, położonej na południe od Schaffhausen. Po pięciu latach życia we wspólnocie usunął się do celki przy kościele i w niej jako rekluz spędził dwadzieścia dwa lata. Zmarł 15 listopada 878 r.