Fingar

Imię pochodzenia celtyckiego (kornwalijskie Gwinear) o znaczeniu 'jasnowłosy, blond'. Nie można też wykluczyć germańskiego pochodzenia imienia: Finger (swn. fingar).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Fingar, ang. Fingar, Gwinnear.

Fingar i towarzysze, męczennicy. Wedle kornwalijskiej tradycji był Irlandczykiem, synem króla Clito, wygnanym przez ojca za to, że okazywał sympatię św. Patrykowi. Przyjęto go w Bretanii, gdzie potem wiódł życie pustelnicze. Z czasem z kilkoma towarzyszami utworzył małą społeczność zakonną. Gdy na jakiś czas wybrał się do rodzinnego kraju, ofiarowano mu opustoszały tron, ale odmówił. Po drugiej wizycie w Irlandii wracał z 777 towarzyszami. Gdy przybyli do Kornwalii, drogę wskazywała im dziewica Hya, która przy wyruszaniu z Irlandii spóźniła się na wyprawę, ale cudownie przeniesiona została przez morze. Nie uszli daleko. Teodoryk, król-tyran, który rządził wówczas w Kornwalii, kazał ich zamordować, nie chcąc, aby w jego kraju zaszczepiano wiarę chrześcijańską. Fingar zginął na końcu, zabity przez samego króla. Istnieje także późna bretońska wersja legendy, ale od poprzedniej zbyt się nie różni. Dotąd nie udało się ustalić, co w jednej czy drugiej mogłoby być przysłowiowym ziarnkiem historycznej prawdy. Wspomnienie męczenników obchodzono 23 marca.