Flawit

Jest to imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen utworzone na podstawie przymiotnika flavus, -a, -um 'żółty, płowy' bardzo rzadkim sufiksem -ittus. W piśmiennictwie cognomen to było często mylone z podobnie zbudowanym cognomen Fravitus (dla kobiety Fravitta) barbarzyńskiego pochodzenia.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Flavitus, ang., niem. Flawit, Flavitus, ros. Fławit.

Flawit, pustelnik z Marcilly-le-Hayer. W czasie wojny miano go przywieźć z Italii jako jeńca i sprzedać na targu w Troyes. Pracując u jakiegoś właściciela, naśladował biblijnego Józefa, odrzucającego zakusy żony Putyfara. Gdy powierzona mu gospodarka dobrze prosperowała, pan, chcąc go przywiązać do ziemi, ożenił go z niejaką Apronią. Żyli we wstrzemięźliwości. Po śmierci żony został kapłanem. Wybudował wówczas oratorium, a potem założył obok erem, w którym żył do końca swych dni. Zmarł 18 grudnia około r. 630. Wczesny kult świętego oraz sama historyczność jego postaci wydają się być nie do podważenia, natomiast w jego biografii trudno oddzielić treści realne od elementu imaginatywnego, a także od sztucznych zabiegów literackich. Zachowały się zresztą bardzo późne i nieliczne rękopisy tej Vita. Święty wydaje się być dzisiaj postacią zapomnianą.