Florus

Jest to imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, w którego funkcji został użyty przymiotnik florus, -a, -um 'kwitnący, błyszczący'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Florus, fr. Flor, ros. Fłor.

Siedmiu świętych miało nosić to imię. Ledwo wychylają się z mgieł zamierzchłych czasów. Tu ukażemy tego, który zażywał czci największej, odzwierciedlonej w literaturze hagiograficznej.

Florus, biskup z Lod-ve (-). Biskup tego imienia figuruje wśród prałatów uczestniczących w synodzie w Arles (450-451). Nie przypisano mu tam jakiejś diecezji. W sposób najzupełniej koniekturalny można by stąd wnosić, że stał się ofiarą sporów kompetencyjnych, istniejących wówczas pomiędzy arcybiskupami z Arles i Narbonne. Mógł się usunąć do Indiciac, gdzie jego grób otoczono później czcią. W dokumentach pisanych ta cześć znalazła swój wyraz dopiero pod koniec X stulecia. Potem ktoś Florusa nazwał uczniem Chrystusa, stąd zaś powstała legenda o tym, że żył w czasach Pana; że uczestniczył w Ostatniej Wieczerzy; że Piotrowi towarzyszył w apostołowaniu; że potem, konsekrowany na biskupa, przybył do Galii. Jeszcze pod koniec XIX w. legenda, która odpowiadała ambicjom lokalnym i zakorzenionym tendencjom gallikańskim, znajdywała swych zagorzałych obrońców. W rzeczywistości o Florusie to tylko można powiedzieć pewnego, że istniał, był czczony co najmniej od X w. i że chyba nie był biskupem. Nie był też może identyczny z uczestnikiem synodu w Arles. Wspominano go w dniu 4 listopada.