Fortis

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, którego podstawę stanowi przymiotnik fortis 'mocny, głośny'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Fortis.

Pięciu świętych miało uświetniać to imię. Pomijając mało znanych, ledwo wychylających się z pomroki dziejów, tu przedstawimy dwóch:

Fortis, biskup Astorgi. Wcześnie wstąpił do klasztoru w Ayoó de Vidriales (prow. Zamora, Hiszpania). Potem z dwunastoma innymi odnawiał opactwo San Pedro de Montes, opuszczone po inwazji muzułmańskiej. Gdy w r. 920 św. Gennadiusz ustąpił ze stolicy biskupiej w Astordze, by wieść życie w odosobnieniu, na następcę obrano Fortisa. Jako biskup dbał o swego poprzednika, sam zaś cieszył się względami króla Ordo-o II i królowej Elwiry. Gdy ta ostatnia zmarła, a król oddalił swą drugą żonę, odsunął się od dworu. Wrócił nań w r. 926, tzn. w czasie, gdy na tronie zasiadał już Alfons IV. Zmarł święcie w r. 931. Pozostawił po sobie przede wszystkim pamięć fundatora i odnowiciela klasztorów. W nich go też przede wszystkim czczono.

Fortis, opat z Pe-alba. Jest to miejscowość położona w diecezji, o której mówiliśmy przed chwilą. Święty był też może współczesny św. Gennadiuszowi, o którym także wspominaliśmy wyżej. W r. 946 uczestniczył w zebraniu opatów i innych duchownych, zwołanym przez biskupa Salomona. Ale wiemy też z innego zachowanego dokumentu, że drugi opat tego samego imienia żył w r. 1000 i że miał do zniesienia wiele ucisków i niepokojów swej epoki. Czy kult, który dotyczył św. Fortisa, miał za swój przedmiot pierwszego, czy też drugiego opata tego imienia- Dziś już na to pytanie odpowiedzieć trudno.