Folkuin

Imię pochodzenia germańskiego złożone z elementów: folk- 'lud, naród' i -vin / -uin 'przyjaciel'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Folcuinus, Folcvinus, niem. Folkwin, Folkuin, Fulkuin, Fulko.

Było w średniowieczu dwóch świętych tego imienia, obok nich zaś wnuk brata drugiego, opat z Lobbes, który pozostawił po sobie Gesta abbatum Sithiensium oraz Gesta abbatum Lobbiensium; swym rozgłosem przysłonił poniekąd sylwetki poprzednich. Tu kilka słów poświęcimy jednak jednemu z otoczonych nie sławą, ale religijną czcią.

Folkuin, biskup Thérouanne. Był synem bastarda, a wnukiem Karola Młota. Po śmierci Erkembalda obrano go biskupem Thérouanne. Sakry udzielił mu Ebbon, arcybiskup Reims. W r. 816 uczestniczył w koronacji cesarza, a w latach 836-853 w kilku synodach. Był wiernym sprzymierzeńcem Ludwika Pobożnego. W r. 834 przyczynił się do jego powrotu na tron, a w r. 839 do pojednania z synami. Wielką troską otaczał opactwo w Sithiu. Gdy się zestarzał, przestał uczęszczać do chóru, ale gdy w r. 853(-) Karol Łysy naznaczył mu następcę, obłożył go jako uzurpatora ekskomuniką. Zmarł w r. 855. Wspomnienie obchodzono 14 grudnia. W r. 928 dokonano u Św. Bertyna uroczystej elewacji jego szczątków. Natomiast w latach 968-990 wnuk jego brata, wspomniany powyżej, skomponował Vita Folcuini.