Fryderyk

Germańskie imię złożone: fridu- 'pokój, zadowolenie' (por. ie. prei- 'lubić, odczuwać przyjemność') oraz -rihhi (goc. Reiks) 'panowanie, władza'. Fryderyk zatem to 'władca pokoju', a może nawet 'władca zadowolony'. Imię było częste wśród panujących od Fryderyka I Barbarossy.

W Polsce imię poświadczone od XIII wieku w formach: Frydrych, Fryderych, Fryderykh, Frydyk, Frydyryk, Fredych, Frederych, Frycek, Frydyszek, Frydusz, Fredusz, Biedrzyk. Imię to (Fryderyk) nosił szósty syn Kazimierza Jagiellończyka - Fryderyk Jagiellończyk, od r. 1488 biskup krakowski, a od r. 1493 arcybiskup gnieźnieński i kardynał. Nosił je także nasz wielki muzyk romantyczny Fryderyk Chopin. Od imienia tego pochodzą nazwiska: Frydrych, Fredro, Frydychowicz, Fryś, Fryszkiewicz.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Fridericus, ang. Frederic, Fred, Fredie, Freddy, fr. Frédéric, niem. Friedrich, Fritz, wł. Federico.

Imię dziewięciokrotnie pojawia się w literaturze hagiograficznej. Tu wystarczy najzupełniej przedstawić sześć sylwetek. Jak zwykle, stosujemy w tej prezentacji porządek chronologiczny.

Fryderyk, biskup Utrechtu. Trudno powiedzieć, czy pochodził z Fryzji, czy też przybył z Wysp Brytyjskich. Urodził się prawdopodobnie pod koniec VIII stulecia. W każdym razie między r. 825 a 828 wstąpił na stolicę biskupią w Utrechcie. Głosił gorliwie słowo Boże i zwalczał sabelianizm, który pojawił się we Fryzji. W r. 829 widzimy go na synodzie w Moguncji. Na jego prośbę sławny podówczas Raban Maur opracował komentarz do Księgi Jozuego. Passio poświęcona Fryderykowi opowiada, iż wyrzucając złe obyczaje cesarzowej Judycie i sprzeciwiając się małżeństwu Ludwika Pobożnego z nią, ściągnął na siebie jej zemstę. Dosięgła go przez dwóch nasłanych zbirów, którzy mieli Fryderyka zamordować 18 lipca 838 r. Stąd w martyrologium widnieje jako męczennik, aczkolwiek wielu historyków odrzuca wiarygodność Passio.

Fryderyk, biskup Li-ge. Po stopniach kariery kościelnej wspinał się najnormalniej: był kanonikiem, archidiakonem, a od r. 1095 prałatem kapituły katedralnej. Ale potem, zrezygnowawszy z urzędu i wyspowiadawszy się u Berangera, opata u Św. Wawrzyńca, wybrał się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Gdy w r. 1119 zmarł biskup Otbert, cesarz naznaczył na jego następcę Aleksandra z Juliers. W Li-ge go nie uznano. Potem w sposób zgodny z kanonami obrano Fryderyka. Jego powrotowi do Li-ge towarzyszyły niepokoje. W październiku 1119 otrzymał sakrę, ale nadal walczyć musiał ze zwolennikami cesarskiego nominata. Zmarł 27 maja 1121 r., może otruty przez tych ostatnich.

Fryderyk z Hallum. Pochodził z małej miejscowości, położonej w pobliżu Leeuwarden (holenderska Fryzja). Studia odbył w Münsterze. Potem był wikarym w rodzinnej miejscowości. Po śmierci proboszcza ludność obrała go jego następcą. Okazał się duszpasterzem wzorowym. Po śmierci matki, gdy już miał pięćdziesiąt lat, wstąpił do norbertanów. Po odbyciu nowicjatu założył nowe opactwo w Mariengaarde i był jego pierwszym opatem. Wspólnotę żeńską odseparował od męskiej, a przy przyjmowaniu kandydatów preferował ubogich. Zmarł 3 marca 1175 r. Jego kult jako błogosławionego zatwierdzono w r. 1728.

Fryderyk z Ratyzbony. Urodził się w Ratyzbonie. Tam też wstąpił do augustianów, u których był skromnym bratem-laikiem. Zajmował się prostymi pracami domowymi, ale równocześnie oddawał się posługom miłosierdzia. We wszystkim celował prostotą i dobrocią. Rychło zasłynął z daru cudów. Zmarł 30 listopada 1329 r. Pochowany w kościele Św. Cecylii, czczony był przez wieki, jak na to wskazują rozmaite pomniki pobożności i sztuki. Jednakże o zatwierdzenie kultu zaczęto zabiegać dopiero w czasach najnowszych. Jego cześć jako błogosławionego zatwierdził Pius X (1909).

Fryderyk Albert. Urodził się 16 października 1820 r. w Turynie jako pierworodny syn wysokiego urzędnika państwowego. Studiował na akademii wojskowej. Modląc się u grobu bł. Sebastiana Valfre, apostoła Turynu, nagle uprzytomnił sobie, że powołany jest do kapłaństwa. Na uniwersytecie w Turynie zdobył doktorat teologii. Po święceniach mianowano go kapelanem królewskim. Słynnym stało się jego odważne kazanie, wygłoszone w r. 1852 w obecności Wiktora Emanuela. Potem pracował przy kościele Św. Karola oraz na Lanzo Torinese. Kierował ponadto rekolekcjami dla kleru i laikatu oraz misjami ludowymi. Dla sierot wybudował hospicjum pod wezwaniem Marii Niepokalanej. Tam to w r. 1869 powstało zgromadzenie Sióstr Wincentek. W r. 1873 otrzymał nominację na biskupa Pinerelo, ale od godności się uchylił. Potem założył jeszcze wzorową farmę rolniczą dla kształcenia młodych. Zmarł 30 września 1876 r. w obecności św. Jana Bosco oraz bł. Michała Rua. Beatyfikował go w r. 1984 Jan Paweł II.

Fryderyk Janssoone urodził się 19 listopada 1838 r. w Ghyvelde, we Flandrii francuskiej, jako trzynaste dziecko bardzo bogobojnych rodziców. Studia przerwał, aby wspomagać owdowiałą matkę. Pracował wówczas jako wędrowny agent-sprzedawca. Gdy matka zmarła, studia podjął na nowo, a w r. 1864 wstąpił w Amiens do franciszkanów. W sześć lat później otrzymał święcenia kapłańskie. W czasie wojny prusko-francuskiej był kapelanem wojskowym. Potem zarządzał konwentem w Bordeaux. W r. 1876 wysłano go do Ziemi Świętej. Został tam wikarym Kustodii. W tym charakterze w r. 1881 udał się do Kanady, aby zbierać jałmużny. Tam już pozostał do śmierci, Kanadę zaś uznał za swoją drugą ojczyznę. Pracował przede wszystkim w sanktuarium Notre-Dame-du-Cap, które w r. 1909 uznano za sanktuarium narodowe. Tam też przede wszystkim rozpoznano w nim męża nieprzeciętnej cnoty. Zmarł w Montrealu 4 sierpnia 1916 r. Pozostawił po sobie nieco pism. Jego pogrzeb w Trois-Rivi-res stał się triumfem i pierwszym objawem oddawanej mu czci. Jan Paweł II beatyfikował Fryderyka w r. 1988.