Fulbert

To imię złożone germańskie: volk- 'lud' i -berth (berht-, beraht-) 'sławny'. Fulbert zatem to albo 'ten, który ma sławny lud', albo 'ten, który pochodzi ze sławnego ludu'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Fulbertus, ang., fr., niem. Fulbert, wł. Fulberto.

Literatura hagiograficzna zna właściwie tylko dwóch Fulbertów. Postać tego, którego benedyktyni wspominali 7 lipca, mało wyraziście zarysowuje się na tle zamierzchłych czasów. To go pomijamy. Drugi to sławny

Fulbert z Chartres. Urodził się około r. 960 w rodzinie niezamożnej. Mówił później o sobie: pauper de sorde levatus - biedak wydobyty z brudu. Nic jednak ponadto o jego pochodzeniu nie wiemy. Wiadomo natomiast, że kształcił się w świetnej podówczas szkole katedralnej w Reims, a za mistrza miał Gerberta, późniejszego papieża Sylwestra II. Około r. 990 przybył do Chartres i od razu odnowił tamtejszą szkołę katedralną, która z czasem przewyższyła szkołę w Reims i stała się ośrodkiem kulturalnym Francji. Wykształcił w niej Fulbert wielu znakomitych mężów. Nauczania nie zaprzestał także wówczas, gdy w r. 1006 powołano go na tamtejszą stolicę biskupią. Był jednak czynny także w innych dziedzinach życia publicznego i kościelnego. Bronił swobód religijnych, interweniował w wielu spornych sprawach tego czasu, kontaktował się z wielu ludźmi wpływowymi, zwalczał symonię, pobudzał do reformy, troszczył się o zachowanie pokoju. Z czasem zdobył sobie niemałe poważanie. Król Robert Pobożny zasięgał niejednokrotnie jego rady. Gdy w r. 1020 spłonęła w Chartres katedra, Fulbert przedsięwziął jej odbudowę, co stało się wspaniałym pomnikiem jego staranności i inicjatywy. Zmarł 10 kwietnia 1028 r., pozostawiając po sobie bogatą spuściznę literacką: listy, kazania, traktaty teologiczno-literackie, hymny i inne utwory poetyckie, może nawet życiorys Auberta z Cambrai. Ujawnia w nich wielkie oczytanie, a zarazem okazuje się wnikliwym teologiem. Te zalety przejawiają się zwłaszcza w jego mariologii. Już za życia uważano go za męża Bożego, znamienitego sapientia et sanctitate - mądrością i świętością. Posiadamy świadectwa oddawanej mu czci z XII w. Ale liturgiczny kult Fulberta datuje się dopiero od w. XIX.