Fulko

Imię pochodzenia germańskiego, genetycznie spieszczenie imienia powstałego przez skrócenie imion dwuczłonowych z elementem Folk- / Volk- 'naród, lud'. W dokumentach występuje w formie Fulco i Fulko.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Fulcus, ang. Fulk, fr. Foulque, niem. Fulko, Fulke, wł. Fulco.

Hagiografowie doliczyli się siedmiu świętych opatrzonych tym imieniem. Ale o wielu z nich można by powiedzieć, że są raczej bohaterami pobożnych opowieści, po części skopiowanych z innych hagiograficznych pism. W każdym razie nawet w lekkich zarysach nie wyłaniają się z pomroki dziejów. Nie potrafimy nawet powiedzieć, w którym by mieli żyć stuleciu. Ograniczymy się więc do postaci, która ślad swej działalności pozostawiła w dostatecznej ilości dokumentów i której kult oraz pisma nie pozostawiają żadnych wątpliwości.

Fulko Scotti, biskup Piacenzy i Pawii. Urodził się w Piacenzy (Emilia) około r. 1164. Rodzice pochodzili może ze Szkocji i stąd właśnie ich nazwisko. W r. 1186 wstąpił do kanoników regularnych, obsługujących kolegiatę Św. Eufemii. Potem kończył studia w Paryżu. Po powrocie otrzymał święcenia kapłańskie, potem zaś został po Lanfranku proboszczem kolegiaty. W wielkim poważaniu miał go wówczas biskup Grimerio. Posługiwał się nim w załatwianiu spraw trudnych i likwidowaniu konfliktów. Gdy skłócony z władzami municypalnymi biskup usunął się do Cremony, Fulko wyjechał z nim. Do miasta powrócili w roku 1207. Fulko uczestniczył potem aktywnie w synodzie, a około r. 1208 mianowany został kanonikiem kapituły i profesorem teologii. Po śmierci biskupa legat papieski wyznaczył go na następcę, ale Innocenty III długo ociągał się z zatwierdzeniem takiego wyboru. Zaaprobował go dopiero Honoriusz III. 11 września 1216 r. konsekrowano go wreszcie na biskupa. Niebawem wezwano go również, aby objął stolicę w Pawii. Wszędzie stawał się pasterzem gorliwym i roztropnym. W r. 1217 pośredniczył w sporze między Pawią a Piacenzą. W rok później interweniował w Lodi, a następnie w Modenie i Genui. W tym też czasie ustanowił w Pawii instytucję i szkołę dla ubogich. Gdy w mieście znów podniesiono sprawę opodatkowania dóbr kościelnych, a Honoriusz III obłożył Pawię ekskomuniką, wraz z klerem usunął się do Piacenzy. Pojednanie nastąpiło w r. 1227. Zmarł prawdopodobnie 26 października 1229 r. Pozostawił po sobie pisma, które zaginęły w czasach napoleońskiego likwidowania domów zakonnych.